บางทีชีวิตคนเราไม่ต้องการอะไรมาก..แค่ใครสักคนพูดคุย..ปรึกษา..เป็นเพื่อนยามท้อ..ขอแค่แรงใจมันเป็นแบบนี้ตลอดมา เคยพูดกับตัวเองเสมอที่จะไม่เปิดใจรับใครอีก..แต่แล้ว การพูดคุยก็ทำให้เราเผลอใจชอบเขาโดยที่เราเองไม่รู้เลย..เราเป็นอะไรทำไมต้องนึกถึงเขาในขณะที่เขา..ไม่เคยแม้นแต่จะหันมามองว่าเราจะเป็นอย่างไร..มีแต่เราที่เฝ้าเพ้อระเมออหาว่าเขาเป็นอย่างไร..แต่ก็นั่นละมันเป็นความรู้สึกจากใจของผู้หญิงคนหนึ่ง..ที่มันเกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว บางครั้งแค่อยากจะถามเค้า..แต่แล้วในที่สุดเค้าก็มาบอกว่า..ให้ฉันไว้ใจและเชื่อใจในตัวเค้า และ ปล่อยเค้าไปสักพักจะได้ไหม..เพราะตอนนี้ยังไม่อยากมีใคร..แล้วในที่สุดเค้าก็เงียบหาย...ไม่มีข่าวหรือข้อความให้เห็น..ไม่มีคำบอกลา..เหมือนกับว่าเค้าไร้ซึ่งตัวตน “ ฉันแค่อยากจะถามเค้าว่าการเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนใจเค้าแล้วใช่ไหม.” ฉันอยากถามแค่นี้แหละแล้วจะไม่ถามและไม่รบกวนเธออีก..จากคนไกลที่หัวใจถูกเธอลืม อยากให้คนดีๆเดินเข้ามาในชีวิตฉันบ้าง ฉันคงจะเปิดโอกาสให้เขาเข้ามา ฉันจะไม่ยอมให้วันสุดท้ายของฉัน เป็นวันที่เธอมีใครมากมายอยู่เคียงข้าง ในขณะที่ตัวฉันเองกลับอ้างว้างไม่เหลือใคร...ลาก่อนความรักที่ไม่มีจริง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น