วันพฤหัสบดีที่ 25 สิงหาคม พ.ศ. 2554

คุณหล่ะเชื่อใจคนที่คุณรักหรือยัง?


การที่เรารักกันนั้นจะต้องมีความจริงใจต่อกัน
พูดความจริงกันอย่าได้ปิดบังและอย่าได้โกหกต่อกัน
การที่คนเราอยู่ด้วยกันแล้ว พูดความจริง 9 เรื่องแต่โกหกเพียง 1 เรื่อง
และถ้าหากว่าเรื่องนั้นจับได้ เราอย่าแปลกใจถ้าหากเขาจะเริ่มย้อนกลับไป
สงสัย 9 เรื่องที่เค้าเคยเชื่อเรามาก่อน ดังนั้นถ้าหากจะอยู่ด้วยกันแล้ว
อย่าโกหกกันเลย มีอะไรก็พูดจากันดีๆ มีอะไรก็อธิบายกัน
มีความจริงใจต่อกันเพื่อให้ทั้งสองฝ่ายสบายใจว่าทุกถ้อยคำ
ที่ได้ยินจากปากของคนที่ตนรักจะเป็นเรื่องจริงทั้งสิ้น
ไม่ต้องมานั่งพินิจพิจารณาว่าเรื่องไหนเท็จ
เรื่องไหนจริง เราก็ไม่มีเวลาที่จะดูแลต้นรักให้เจริญเติบโตงอกงาม

วันศุกร์ที่ 12 สิงหาคม พ.ศ. 2554

เพียงขอเวลา ตัดใจบ้าง เท่านั้นเอง


ยังไหว แม้ใจจะอ่อนแรง

ยังเข้มแข็ง แม้จะกายจะอ่อนล้า

ยังอยู่ได้ แม้ไม่รู้หนทางข้างหน้า

เพียงขอเวลา ตัดใจบ้าง เท่านั้นเอง

เค้าว่ารักคนที่รักเรา ดีกว่าไปรักคนที่เรารักเค้าฝ่ายเดียว

ฉันเพิ่งรู้ว่ามันไม่จริง ก็วันนี้


เห็นน้ำตา...ฉันไหม


วันเวลา ความรัก กับความทรงจำ
คงไม่มีค่าอะไร
หากเธอจะเดินจากฉันไป
ด้วยความรู้สึก ..อ ย า ก จ ะ ไ ป..

หัวใจของฉันคงไม่สามารถดึงรั้งหัวใจใครไว้

หากความรักที่มีต่อกันลดน้อยลงไปทุกที
หากจะต้องมีใครเหนื่อยเพราะ ...รักมากเกินไป...
คงเป็นเรื่องลำบากใจ การเดินจากไปเพราะคำว่ายังรัก
มันเจ็บปวดเกินไปสำหรับฉัน ก็แค่หมดรัก
พูดยากกว่า ยังรัก มากแค่ไหน
เพราะสุดท้าย
มันก็มีความหมายเหมือน ๆ กัน
แม้วันนี้จะไม่เข้าใจ
และเธอเองก็เริ่มรู้สึกเหนื่อยใจกับฉัน

ก็ขอให้เธอเดินไปตามทางที่เลือก
แล้วไม่ต้องหันกลับมาถามกันว่า..อยู่ได้ไหม..
ถ้าฉันตอบว่าอยู่ไม่ได้ เธอจะกลับมาหาฉันมั้ย
ในวันที่มั่นใจว่าจะไป ขอจงอย่าได้พูดอะไร
ให้รู้สึกเจ็บ
ขอแค่คำเดียวว่า ...ฉันไม่รักเธอแล้ว..
. ก็เพียงพอสำหรับฉัน
ฉันทำใจได้ ไม่ได้เก่ง
แต่ถ้าไม่รักกัน ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะแกล้งทำเป็นรักต่อไป


มันจะเป็นอะไร..ถ้าเป็นความพอใจของเธอ


มันจะเป็นอะไร….. ถ้าเป็นความพอใจของเธอ
สำหรับฉันน่ะเหรอ ยอม…อยู่ที่เธอตัดสินใจ
ฉันรู้ ตัวฉันเองดี ไม่มีอะไรที่เธอต้องการ
เธอเองก็มองฉันเป็นแค่ทางผ่าน คงไม่นาน ฉันคงจะทำใจ”ลืม”
ฝืนใจบ้างก็ต้องทน.. คนอย่างฉันมันไม่เหมือนคนอื่น
ถึงจะล้มกี่ครั้งฉันจะยืน พรุ่งนี้..หรือมะรืน..ก็จะทน
…ไปเถอะไป… และไม่ต้องมาปลอบใจไม่ต้องสน
เมื่อเธอพอใจ ใครซักคน แล้วเธอจะมาทน อยู่กับคนไม่รักทำไม
ถ้าจะถามว่าไม่รักเธอหรือ บอกได้เลยว่าฉันนะ.รักเธอกว่าใคร
ก็เพราะรักเธอไง… จึงยอมให้เธอเลือกไปตามใจของเธอ(เอง)


ความรัก เป็นเรื่องยาก ที่เราจะเข้าใจมัน แต่เมื่อเราเข้าใจแล้ว เราจะปล่อยวางได้


ฉันเป็นเพียงคนรักที่เธอไม่ต้องการ


คนรักที่เธอไม่ต้องการ คือฉันที่ทรมานเพราะรักเธอ

หากการจับมือกันมีความหมายเพียงแค่หน้าที่
ก็ปล่อยมือฉันเสียเถอะคนดี...อย่าได้ทนฝืน


หากคำรักที่เคยบอกไว้...วันนี้อยากได้ก็จะให้คืน
เมื่อหัวใจเธอรักคนอื่น...ก็ไม่ขอรื้อฟื้นเรื่องวันว าน

ฉันพยายามเต็มที่แล้ว...แต่เหมือนเดินมาเจอทางตัน
ทุกสิ่งที่ทำเพื่อเธอนั้น...เหมือนแค่สายลมที่พัดผ่า น


คำตอบที่ได้คืน...คือฉันเป็นเพียงคนรักที่เธอไม่ต้อง การ
และต้องรับบทคนทรมาน...เพราะ ความรัก ที่มี่แด่เธอ

วันพฤหัสบดีที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2554

เธอรู้ไหม .. ว่าน้ำตาฉันมีความรู้สึก


เธอรู้ไหม...ว่าน้ำตาฉันมีความรู้สึก
มันกำลังตกผลึก...เป็นความเหว่ว้า
ไหลกลั่นคนอ่อนแอสู่โลกภายนอกที่เฉยชา
สวยทางเข้า - ออก...
กับลมหายใจที่อ่อนล้าอยู่ทุกวัน


ไม่ได้ร่ำร้องให้เธอมาเห็นใจ
รู้ว่าหมดเยื่อใยไปแล้วกับคนอย่างฉัน
ไม่ได้บีบน้ำตา...แต่มันไหลออกมาเพราะความตื้นตัน
ที่เห็นดีกับใครคนนั้น...
แล้วลืมคนเคยรักกันอย่างง่ายดาย


เพระาว่าน้ำตาฉันมีความรู้สึก
เลยสะท้อนความในใจลึกลึกด้วยการร้องไห้
ฉันไม่สักคำพูดจะอธิบาย
ถ้าอยากรู้...เสียใจแค่ไหน ?
หาคำตอบได้จาก "น้ำตา"






ชายคนหนึ่งมีภรรยา อยู่ 4 คน



ภรรยาคนที่ 1 เขารักที่สุด ไปไหนมาไหนด้วยกัน ตามใจตลอดอยากได้อะไร เขาหาให้ทุกอย่าง

ภรรยาคนที่ 2 เขารักมาก เขาจะทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อภรรยาคนนี้ และจะไปหาภรรยาคนนี้เสมอ

ภรรยาคนที่ 3 เขารักรองลงมา ดูแลเอาใจใส่พอควร แวะไปหาบางเป็นครั้งคราว

ภรรยาคนที่ 4 เขาไม่เคยสนใจ ไม่เคยดูแลเอาใจใส่ ไม่เคยไปหาไม่คิดถึงเลยด้วยซ้ำ

ต่อมาชาย คนนี้ไปกระทำความผิด ร้ายแรง และถูกจับต้องถูกประหารชีวิต ก่อนที่จะถูกประหารเขาขอร้องว่า เขาขอกลับบ้านเพื่อไปร่ำลาภรรยาสุดที่รักซักครั้ง ผู้คุมเห็นใจจึงอนุญาต เมื่อกลับมาถึงบ้านเขารีบตรงไปหาภรรยาคนที่ 1 เล่าเหตุการณ์ต่างๆ ให้ฟังและถามภรรยาคนที่ 1 ว่า

'ถ้าเขาต้องตายภรรยาคนที่ 1 จะ ทำอย่างไร? '

ภรรยาคนที่ 1 ตอบน้ำเสียงที่เย็นชาว่า 'ถ้าเธอตายเราก็จบกัน คำตอบที่ได้รับเหมือนสายฟ้าที่ผ่าเปรี้ยง!! ลงมาที่เขาอย่างจัง เขารู้สึกเจ็บปวดและเสียใจเป็นอย่างยิ่งนึกเสียดายว่า ? เขาไม่ควรทุ่มเทให้ภรรยาคนนี้เลย จากนั้นเขาก็ไปหาภรรยาคนที่ 2 ด้วยอาการเศร้าโศก เล่าเรื่องราวต่างๆ ให้ฟังและถามคำถามเดิมกับภรรยาคนที่ 2 ว่า

'ถ้าเขาต้องตาย ภรรยาคนที่ 2 จะทำอย่างไร? '

ภรรยาคนที่ 2 ก็ ตอบอย่างหน้าตาเฉย ว่า 'ถ้าเธอตายฉันจะมีใหม่ ' เหมือนสายฟ้า!! ผ่าลงมาซ้ำที่เขาอย่างจัง เขารู้สึกเสียใจมาก และนึกเสียดายว่าที่ผ่านมาเขาไม่ควรทุ่มเทให้ภรรยาคนนี้เช่นกัน เขาเดินคอตกมาหาภรรยาคนที่ 3 เล่าเรื่องราวต่างๆ ให้ฟังและถามภรรยา คนที่ 3 ว่า

'ถ้าเขาต้องตาย ภรรยาคนที่ 3 จะทำอย่างไร?'

ภรรยาคนที่ 3 ตอบว่า 'ถ้าเธอตาย ฉันจะไปส่ง' ทำให้เขา คลายความเศร้าโศกขึ้นมาได้บ้าง อย่างน้อยก็ยังมีภรรยาที่จริงใจกับเขา ก่อนกลับไปรับโทษเขานึกขึ้นมาได้ว่ามีภรรยาอีกคน ซึ่งไม่เคยไปหาเลยจึงไปหาภรรยาคนที่ 4

และถามว่า 'ถ้าเขาต้องตาย ภรรยาคนที่ 4 จะทำอย่าง ไร?'

ภรรยาคนที่ 4 ตอบ ว่า 'ถ้าเธอตาย ฉันจะตามไปด้วย' แทนที่เขาจะดีใจกลับนึกเสียใจหนักขึ้นไปอีก เพราะ...มัน สายเกินไปเสียแล้ว ช่วงที่เขามีชีวิตอยู่เขาไม่เคยเห็นค่าของภรรยาคนนี้ แต่ภรรยาคนนี้ไม่คิดที่จะทิ้งเขา จะติดตามเขาไปอยู่ด้วย แล้วชายคนนี้ก็กลับไปรับโทษประหารและเมื่อเขาตายภรรยาคน ที่ 4 ก็ตายตามไปด้วย

เราทุกคนก็ มีภรรยา 4 คน นี้ ? มีคำถามว่า ภรรยาทั้ง 4 คนเป็นใคร?
ทีนี้เรามาดูกันว่า ภรรยาคน ที่ 1, 2, 3 และ 4 เป็นใครกันบ้าง




ภรรยาคน ที่ 1
ร่างกายของเรา เพราะเวลาเรา มีชีวิตอยู่
เราจะบำรุงบำเรอด้วยของสิ่งทุกอย่าง
อยากได้อะไรก็หาให้ แต่พอเราตายมันกลับไม่ไปกับเรา
เมื่อเราตายร่างกายมันก็มีค่าเท่ากับท่อนไม้ท่อนหนึ่งเท่านั้น


ภรรยาคน ที่ 2
ทรัพย์สมบัติ เพราะเวลาเรามีชีวิตอยู่
เราจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มันมา
แต่พอเราตาย มันกลับไม่ไปกับเรา แต่ไปเป็นของคนอื่น


ภรรยาคนที่ 3
พ่อแม่ ลูกเมีย ญาติ พี่ น้อง เพราะพอเราตาย
เขาจะทำศพให้เรา ทำบุญไปให้แปลว่า เขาแค่ไปส่งเราเท่านั้น


ภรรยา คนที่ 4
บุญกับบาปเมื่อเราตายไป เราไม่สามารถเอาอะไรไปด้วย
ได้ มีเพียงแค่บุญกับบาปเท่านั้นที่จะตามเรา ไป ?


อืมม? หลังจากอ่านจบแล้วได้แง่คิดอะไรกันบ้าง?
จะให้ความสำคัญกับภรรยาคนไหนมากกว่ากัน?
แล้วหากคุณถูกพันธนาการด้วยรัก
คุณจะเป็นนักโทษที่มีความสุขมากที่สุด ?



อย่าตัดสินอะไรง่ายๆเพราะมันอาจไม่ใช่


เค้าว่ากันว่า...อ่านหนังสือสักเล่มต้องใช้เวลา
เช่นเดียวกัน...เราคงไม่รู้จักใครสักคนได้ดีตั้งแต่วันแรก
เค้าว่ากันว่า...อย่าตัดสินหนังสือดีๆ
แค่ปกมันสวย เช่นเดียวกัน.
..คนหน้าตาดีอาจจะไม่ใช่คนดีเสมอไป
เค้าว่ากันว่า...คนที่ไม่ชอบอ่านหนังสือเลย
ก็ใช่ว่าจะมีหนังสือเล่มแรกในชีวิตที่ชอบไม่ได้
เช่นเดียวกัน...คนที่เราไม่คิดจะอยากรู้จัก
อาจจะเป็นคนที่ดีที่สุดในชีวิตเราก็ได้
เค้าว่ากันว่า...การชอบหนังสือสักเล่ม
ไม่ได้หมายความว่าหนังสือเล่มนั้นเนื้อหาดีทุกหน้า
เช่นเดียวกัน...การรู้สึกดีกับใครสักคน
ไม่จำเป็นว่าเขาต้องไม่มีข้อเสียอะไรเลย
เค้าว่ากันว่า...อย่ารู้สึกเสียดายเวลากับการ
อ่านหนังสือบางเล่มจนจบ...แล้วพบว่าเป็นหนังสือที่ไม่ชอบ
เช่นเดียวกัน...จงรู้สึกดีกับการใช้เวลากับใครสักคนหนึ่ง
อย่างเต็มที่...แม้ว่าวันหนึ่งจะรู้ว่าเขาคนนั้นไม่ใช่เลยสักนิด

เพราะอย่างน้อย...ต่อจากนี้ไป...เราจะได้เลือกทางที่ถูกและคนที่ใช่ซะที... ^_^

วันพุธที่ 10 สิงหาคม พ.ศ. 2554

ท่ามกลางความเงียบ




บ่อยครั้งที่เราตัดความรำคาญ
ด้วยการนิ่งเฉย....
เมื่อเราเงียบ อีกฝ่ายก็ดูเหมือนจะเงียบ
แต่ใจเราทั้งคู่ไม่ได้เงียบไปด้วย
ในใจเราคิดไปเองต่างๆนานา
ว่าแท้จริงแล้วอีกคนคิดอะไรอยู่
สุดท้ายก็ลงเอยด้วยการเข้าใจผิด
เพราะมัวแต่คิดแทนกัน

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

ถ้าสงสัยไม่เข้าใจแล้วไมถามว่า "เพราะอะไร"
เราก็จะหาทางออกไม่ได้ และไม่เข้าใจอยู่อย่างนั้น
เมื่อไม่เข้าใจ ก็คิดเองรู้สึกเอง
และยิ่งคิดก็ยิ่งห่างไกลความเป็นจริงมากขึ้น
"ยิ่งคิดเองรู้สึกเองเท่าไหร่
เราก็จะยิ่งไม่เข้าใจกันมากขึ้น"

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
ศัตรูที่แท้จริงของความรัก
ไม่ใชใครที่ไหนเลย...
แต่มันคือทิฐิบนความนิ่งเงียบของคนสองคน
แม้ว่าการพูดจะทำให้เราต้องขัดแย้งกันบ้าง
แต่ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน เราจะเข้าใจกันมากขึ้น
ถ้าต่างคนต่างใช้เหตุผลเพื่อที่จะแก้ปัญหา

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
แต่ถ้าเธอเงียบ
ฉันก็คิดไปเองว่า เ ธ อ ไ ม่ รั ก
ก็ในเมื่อเธอไม่รักฉันแล้ว
ฉั น ก็ จ ะ ทํ า ทุ ก อ ย่ า ง
โดยไม่รู้สึกว่าต้องใส่ใจความรู้สึกใครหรือเปล่า
ก ล า ย เ ป็ น ว า...

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
"ยิ่งต่างคนต่างเงียบ
เราก็จะยิ่งสร้างบาดแผลให้กัน
จนถึงวันที่แตกหัก
ความรักก็ไม่อาจเยียวยาได้สุดท้ายเราต่างต้องเสียใจ
และเสียดายอย่างที่ไม่ควรจะเป็น


*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*


..ท่ามกลางคลื่นลมแรง..




ในวันที่ชีวิตต้องเจอคลื่นลมแรง....
แล้วความรักของเรายังอยู่ได้สบายดี

นั่นคือบทพิสูจน์อย่างนึง
ว่าคนที่อยู่เคียงข้างเรานั้นดีที่สุด
และเขาจะไม่มีวันปล่อยมือเราไป ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหนๆ

" เ มื่ อ ชี วิ ต ต้ อ ง เ จ อ กั บ ค ว า ม ทุ ก ข์
อ ะ ไ ร ๆ ร อ บ ตั ว จ ะ ไ ม่ เ ล ว ร้ า ย ไ ป ห ม ด
ถ้ า เ ร า ยั ง มี สิ่ ง ที่ ดี ที่ สุ ด ข อ ง ชี วิ ต อ ยู่ ใ น มื อ "

แต่ถ้าเมื่อไรที่เจอคลื่นลมแรง
แล้วคนรักของเราเลือกที่จะปล่อยมือและหนีหาย
เพราะไม่อาจแบกรับชีวิตที่ตกอยู่ท่ามกลางมรสุม

" ถ้ า เ ป็ น แ บ บ นั้ น ใ ห้ หั น ไ ป ข อ บ คุ ณ เ ข า
แ ล ะ ข อ บ คุ ณ ม ร สุ ม ชี วิ ต
ที่ ทำ ใ ห้ เ ร า ไ ม่ ต้ อ ง เ สี ย เ ว ล า
กั บ ค น ที่ ไ ม่ มี ค่ า อ ย่ า ง แ ท้ จ ริ ง "


ฉันยังรักเธอนะ แต่ฉันต้องปล่อยมือคนที่ไม่รักฉ­ันไป

" ระหว่าง ชีวิต...กับ...ความรัก"


เพราะสิ่งที่จำเป็นต่อชีวิตเรามีหลายด้าน
บ่อยครั้งเราเกิดสับสนว่า จะรักษาอะไรไว้
จะเลือกอะไรดี " ระหว่าง ชีวิต...กับ...ความรัก"

เราไม่จำเป็นต้องเลือก
เพราะสองอย่างสำคัญเท่ากัน

เ พี ย ง แ ต่ . . .

"ที่ตรงนั้นกับที่ตรงนี้ ต้องการการดูแลที่แตกต่างกัน"

ถ้าเรารู้จักใช้ชีวิต เราก็จะรู้จักรักษาและดูแลชีวิต
และถ้าเรารู้จักคนรักและความรักอย่างแท้จริง
เราจะรู้วิธีประคับประคอง ดูแลรักษา
ให้ความรักเดินไปพร้อมๆกับด้านอื่นๆได้

แล้วถ้าเราเข้าใจทั้งสองด้านได้มากพอ
เราจะไม่รู้สึกเหนื่อยที่ต้องแบกชีวิต
พร้อมกับดูแลความรักให้ดีอยู่เสมอ

เพราะแท้จริงแล้วทั้งสองสิ่ง ต้องการการดูแลที่แตกต่างกัน

" ชี วิ ต อ า จ ต้ อ ง ก า ร ก า ร ทุ่ ม เ ท
แ ต่ ค ว า ม รั ก ต้ อ ง ก า ร ค ว า ม ใ ส่ ใ จ"


กว่าที่จะรู้สึกตัวอีกครั้ง





ในชีวิตคนเรามีเรื่องราวมากมายให้ต้องรู้สึกเสียดายอยู่บ่อยครั้ง
ความรักก็เป็นหนึ่งในนั้น
เมื่อเราทำอะไรโดยไม่นึกถึงใจของอีกฝ่าย
เรามักคิดเสมอว่า จะขอแก้ตัวใหม่ในครั้งหน้า
แต่พอเกิดเหตุการณ์ซ้ำๆนั้นขึ้นมาจริงๆ
เรากลับลืมปณิธานของเราไป
กว่าที่จะรู้สึกตัวอีกครั้ง
ก็เมื่อ ... คนรักได้เดินจากเราไปแล้ว
การมามัวนั่งเสียดายหรือนั่งนึกว่า
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เราจะไม่ทำอย่างนั้นอย่างนี้
จึงเป็นเรื่องสูญเปล่าที่ไม่ช่วยอะไรเลย
ดังนั้นเมื่อมีความรักก็จงรักด้วยความเข้าใจ
และทำหน้าที่ของคนรักให้ดีที่สุด
จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจหรือเสียดายทีหลัง








รักเธอ..บ้างหรือเปล่า


รักเธอ..บ้างหรือเปล่า

เธอเฝ้าพยายามถามฉันอย่างนั้น

เธอก็เห็นสิ่งที่แสดงออกอยู่ทุกวัน

แทนคำว่ารักได้ร้อยพันเท่าทวี

ไม่รู้จะบอกอย่างไร…

แต่ในใจมีให้เธอล้นปรี่

มากมายจากใจคือความรู้สึกดีดี

แม้ไม่เคยพูดให้ได้ยินสักที..เลยก็ตาม



ค ว า ม รั ก ที่เรามีในวันนี้


ค ว า ม รั ก ที่เรามีในวันนี้

อาจเป็นสิ่ ง ที่ ดี ที่ สุ ด ในชีวิต"



บางครั้งเราก็ไม่รู้ว่าความรักที่อยู่ในมือนั้นคือรักแท้

และคนที่อยู่เคียงข้างเรานั้นคือคนที่ใช่

จนถึงวันที่ความรักจากไปแล้ว

จึงได้รู้ตัวว่าคนที่เราเสียไปคือคนที่ดีที่สุด

แต่เวลาไม่อาจย้อนคืน

และอะไรก็ไม่อาจย้อนกลับไปแก้ไขอะไรได้อี


บอกรักแค่ไหนกัน ถึงจะพอดี...


หนึ่งคำ...มาจากความรู้สึกทั้งหมดที่มี...
อีกหนึ่งคำ...มาจากความ รู้สึกผิดในสิ่งที่ทำ...


"รัก"
คำนี้จะมากด้วยความหมาย...
ถ้า ออกมาจาก "หัวใจ" จริง-จริง
เอ่ยคำ-คำนี้ ให้คนของใจมากแค่ไหนกัน?
บางคน เก็บไว้...ทั้ง-ทั้ง ที่อีกฝ่ายต้องการที่จะได้ยิน...
บางคนบอกบ่อยเกิน ไป...จนอีกฝ่ายรู้สึกว่าง่ายเกินไป...

บอกรักแค่ไหนกัน ถึงจะพอดี...
คิดว่า...คงต้องดู "คนของใจ" เป็นสำคัญ
ความใส่ใจในตัวเขาทั้งการกระทำและความรู้สึก...
จะทำให้เรารู้จักเขาเป็นอย่างดี
และก็จะรู้ ว่าเราควรจะบอกรักได้บ่อยมากแค่ไหน

บางทีความใส่ใจเล็ก-เล็ก...น้อย- น้อย
ที่หลาย-หลายคนมองข้ามไป...
อาจกลายเป็นส่วนหนึ่ง...ที่ทำ ให้เขาประทับใจในตัวเรา
แบบไม่มีวันลืมก็ได้...



คำนี้เป็นคำที่สามารถสานสายสัมพันธ์ได้อย่างน่าอัศจรรย์...
ไม่เข้าใจ กัน...ขอโทษเพื่อปรับความเข้าใจกัน
เข้าใจผิดกัน...ขอโทษพร้อมคำอธิบาย
แต่เช่นกันกับคำว่ารัก...
ถ้าออกมาจาก "หัวใจ" จริง- จริง...
ถ้าไม่บอกบ่อยครั้ง....จนเกินความพอดี...
ถ้าไม่เคยเอ่ยออกมาเลย...เพราะทิฐิที่มี....

ฉันรู้แต่ว่า...ถ้าฉันทำให้เขาโกรธ...
ฉันจะขอโทษ...และอธิบายให้เข้าใจ
ฉันจะพูดเพื่อความเข้าใจกัน....
ฉันจะพูดเพื่อความรักของเรา...

กว่าเราจะคบกันมาได้นานและรักกันได้อย่างนี้....
ถ้าต้องจบลงเพราะเรื่องเดิม-เดิม แต่ละเลยที่จะปรับความเข้าใจกัน...
คงต้องถามตัวเองแล้วว่า...
นี่เราไม่ได้รักเขาเหรอ.....
นี่เราไม่ได้ใส่ใจความรักของเราเหรอ...
เพียงแต่พูดคำว่า "ขอโทษ" พร้อมกับ "คำอธิบาย" ...ไม่กี่ประโยค...
ทำไม่ได้เหรอไง...

ความผิด ที่ดูว่ามากมาย...และเราก็รู้สึกผิดมากเช่นกันนั้น
บางครั้งก็สามารถแก้ได้ด้วยคำว่า "ขอโทษ" เพียงคำเดียว...

ก็ขึ้นอยู่กับแต่ละคนแล้วว่าจะใช้ คำว่า "รัก" และ "ขอโทษ"
ให้มากค่าแค่ไหน...ระหว่างใจ 2 ใจ...
ให้บ่อยครั้งมากแค่ไหน...ในช่วงเวลาที่คบกัน...
แต่เชื่อเถอะ ว่า.....คำ 2 คำ นี้....
ให้ผลทางบวกระหว่างคน 2 คน ได้เป็นอย่าง ดี....


วันอังคารที่ 9 สิงหาคม พ.ศ. 2554

เมื่อฉันรักเทอแล้ว



ถามตัวเองก่อนว่าฉันเคยรักเทอข้างเดียวมั้ย

ฉันตอบเทอว่าเคยฉันคงรู้สึกถึงความเจ็บปวด

เพราะฉันรักเทอข้องเดียวแต่เทอไม่เคยแม้จะหันมามอง

แต่การที่ฉันจะรักเทอนั้นมันไม่จำเป็นหนิว่า

ฉันจะต้องการความรักของเทอตอบกลับมา

ถ้าฉันรักเทอจริงฉันต้องไม่หวังอะไรจากเทอ


ถ้าเทอมีความสุข--


ฉันก็จะสุข


ถ้าเทอมีปัญหา--


ฉันจะทุกข์


นั่นคือความรักที่ถูกต้อง


ถ้าฉันรักเทอแล้วต้องการความรักของเทอกลับมาแสดงว่าฉันเห็นแก่ตัว


ฉันอาจเจ็บปวดที่เทออยู่กับคนอื่นอย่างมีความสุข


แต่ว่าฉันจะเจ็บยิ่งกว่าหากเทออยุ่กับฉัน



--แล้วไม่มีความสุข--



ฉะนั้นการรักเทอข้างเดียวอย่างเป็นสุขฉันต้องไม่หวังสิ่งตอบแทนจากเทอ


ใช่ไหมที่รักของฉัน....ฉันคงจะร้องให้อยู่ในเวปนี้หลายวัน..หรืออาจจะทุกวัน

เพราะฉันเลือกแล้ว...ที่จะเก็บเทอไว้ในใจตลอดไป..




"ร้องไห้ "มากมายขนาดนี้แล้วได้อะไร?


" ร้องไห้ " มากมายขนาดนี้แล้วได้อะไร....

ได้ปลดปล่อยเพราะเหนื่อยเหลือเกิน

งั้นจงร้องให้สาใจ

ทำอะไรดีๆ ให้คนอื่นแล้วได้อะไร....

ได้อย่างที่อยากเพราะอยากให้

...แต่ถ้ามัวเสียใจ โทษตังเองไม่มีแรง จะทำอะไรอีกต่อไป

แล้วตอบไม่ได้ว่า"เป็นอย่างนี้แล้วได้อะไร" หยุดเถอะ.......

การทำร้ายตัวเองขนาดนี้ควรได้อะไรบ้าง

เหงา....แล้วได้อะไร.......

เรื่องอะไรก็ตามสาเหตุมาจากตัวเรา อย่างน้อยมันก็แก้ง่ายกว่า

เปลี่ยนตัวเรา ยังไงก็เหนื่อยน้อยกว่าร้องให้คนอื่นเปลี่ยน


ยินดีที่ได้รัก - รู้จักเธอ


ก็ไม่รู้จะบอกอะไรเธอได้
ความรู้สึกมากมายนั้นล้นปรี่
ค่าแห่งความชื่นชมและยินดี
มันมีมากเกินเก็บกัก - เกินหักใจ

คงบอกไม่ได้ถึงส่วนลึก
ว่ารู้สึกลึกลึกนั้นแค่ไหน
เพียงแต่รู้ว่าหมดหัวใจ
ลึกซึ้งเกินกว่าใคร ที่ผ่านมา

อย่าให้เอื้อนเอ่ย - อีกเลยนะ
เพราะเธออาจจะไม่สนใจ - ไม่เห็นค่า
แค่ทุกสิ่งที่ผ่านไปแล้วผ่านมา
คุณค่าและความหมายอาจไม่มี

ก็ขอเก็บเอาไว้ในใจ
ว่ารู้สึกมากมายอย่างไร - ถึงล้นปรี่
ขอแค่ได้บอกเธอไว้ - ในวันนี้
ว่ายินดีที่ได้รัก - รู้จักเธอ


ไม่เป็นไร ถ้าไม่รัก


วันที่คนรักเดินออกไปจากชีวิต
กลายเป็นเพียงคนเคยรัก
เราอาจรู้สึกว่า...
โลกทั้งโลกเหมือนมืดมนอย่างบอกไม่ถูก

คร้านเกินจะเรียนรู้..ให้มากไปกว่าที่รู้จัก
ห่วงใยอยู่ห่างๆ..เพราะช่องว่างยังกว้างนัก
ใจเอย..ยังโลดแล่น..ไม่หนักแน่นพอจะปักหลัก
ไม่คาดหวัง..แต่จริงใจ ไม่เป็นไร ถ้าไม่รัก
เสียดาย.. อาจเสียดาย..แต่คงไม่ถึงกับอกหัก

`๏’ ^คุณว่า...ฉันจะเลือกข้อไหน?" ^`๏’


"ถ้าให้เลือกระหว่างการอยู่คนเดียวแล้วต้องเหงา
กับการมีความรัก...แล้วต้องอกหัก
คุณว่า...ฉันจะเลือกข้อไหน?"

[[[ `๏’❥ ^ ^`๏’ ]]]❥[[[ `๏’❥ ^ ^`๏’ ]]]❥

คำตอบของฉันเป็นอย่างนี้...
ถ้าการอยู่คนเดียว...
มันทำให้ฉันสามารถหัวเราะกับโลกได้โดยไม่รู้สึกว้าเหว่...
"ฉันจะเลือกข้อแรก"

ถ้าการอยู่คนเดียว...
แล้วทำให้ฉันมีความสุขเวลาเห็นใครเดินจับมือกันโดยที่
ฉันไม่รู้สึกว่าตัวเองรู้สึกขาดหาย...
"ฉันจะเลือกข้อแรก"


ถ้าการอยู่คนเดียว
ทำให้ชีวิตฉันเติมเต็มได้ทุกอย่างด้วยตัวเอง
"ฉันจะเลือกข้อแรก"

[[[ `๏’❥ ^ ^`๏’ ]]]❥[[[ `๏’❥ ^ ^`๏’ ]]]❥

แต่ภายใต้ข้อกำหนดดังกล่าว กลับไม่มีข้อไหนเลย
ที่ฉันจะทำได้อย่างนั้นจริงๆ

[[[ `๏’❥ ^ ^`๏’ ]]]❥[[[ `๏’❥ ^ ^`๏’ ]]]❥

ฉันจะหัวเราะกับโลกโดยที่ไม่รู้สึกว้าเหว่ได้อย่างไร
ในเมื่อฉันอยู่ตัวคนเดียว และไม่มีใครให้รัก

ฉันมองภาพคนอื่นจับมือกัน โดยไม่รู้สึกรู้สากับภาพที่เห็นไม่ได้หรอก

เพราะฉันไม่ใช่คนใจแข็งกับภาพโรแมนติกแบบนั้น
และที่สำคัญฉันไม่สามารถเติมเต็มทุกอย่างได้ด้วยตัวของฉันเอง

ไม่ว่าจะกับเรื่องใดก็ตาม
ยิ่งถ้าเป็นเรื่องความรักยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่เลย

ฉันไม่ใช่ผู้วิเศษที่จะเสกให้ตัวเองมีความสุขกับทุกวัน
ด้วยการรักเฉพาะตัวเอง


เราทำหน้าที่ให้รักนั้นเต็มที่แล้ว


สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตเรา . . . คือชีวิตเรา
สิ่งที่มีค่าที่สุดในใจเรา . . . คือหัวใจเรา
อย่าเอาชีวิตทั้งชีวิตไปยกให้ใคร
อย่าเอาใจทั้งใจไปยกให้ใครคนเดียว
อย่ายกสิ่งที่มีค่าที่สุดและสิ่งที่ดีที่สุดของเราไปให้ใครดูแล
เพราะไม่มีใคร . . . ที่จะดูแลมันได้ดีไปกว่าตัวเราเอง


อย่าปิดกั้นความรู้สึกของหัวใจ
อย่าบอกว่าเกิดมาเพื่อรักคน ๆ เดียว
คนใจแคบเท่านั้น . . . ที่เกิดมาเพื่อรักคนได้คนเดียว


เราสามารถรักใครต่อใครได้มากมาย
ขอเพียงให้รู้จักหน้าที่ของความรัก
หน้าที่ที่จะปฎิบัติต่อคนที่เรารัก
รักต่างแบบ . . . ปฎิบัติในหน้าที่ต่างกัน


เพราะถ้าวันใดวันหนึ่ง . . .
คนบางคนไม่แยแสกับความรักที่เรามีให้
เราก็ยังคงเหลือใครต่อใครอีกมากมาย . . .
และไม่เห็นต้องเจ็บเจียนตาย . . .
ถ้าเรามั่นใจ . . . ว่าเราทำหน้าที่ให้รักนั้นเต็มที่แล้ว


ความสุขที่ไม่อยากเป็น????


สุข .. บนความเหงาอ้างว้าง

สุข .. บนความเหินห่างและแสนเศร้า

สุข .. บนความทุกข์ที่โง่เขลา

สุข .. กับการ รักเขา ที่เขาไม่รักเราเลย

สุข .. บนความเคว้งคว้าง เดียวดาย

สุข .. กับน้ำตาพร่าพราย ที่เขาชาเฉย

สุข .. กับความไร้ค่าที่ฉันคุ้นเคย

สุข .. กับความรักที่เขาละลาย มองผ่านไป

สุข .. ที่เห็นเขามีใครที่เขารัก

สุข .. ที่ได้รู้จักความหวั่นไหว

สุข .. กับความเจ็บปวด รวดร้าว เสียใจ

แล้วเมื่อไหร่จะเลิก .. สุข .. จนร้องไห้ .. เจ็บจนเจียนตายเสียที .. !!!



ขอเพียงเราจดจำใครบางคน


หนักหนากว่าความเบื่อ...คือเศร้า
หนักหนากว่าความ เศร้า... คือชีวิตไร้สุข
หนักหนากว่าชีวิตที่ไร้สุข... คือป่วยไข้
หนักหนา กว่าความป่วยไข้... คือการถูกทอดทิ้ง
หนักหนากว่าถูกทอดทิ้ง... คืออยู่อย่างเปล่าเปลี่ยวบนโลกใบนี้
หนักหนากว่าการอยู่อย่างเปล่าเปลี่ยวบนโลกใบนี้ ...คือพลัดพราก
หนักหนากว่าความพลัดพราก ...คือตาย
หนักหนากว่าความตาย... คือถูกลืม...

ใช่แล้ว ... นี่แหละคือการถูกลืม...อันแสนเศร้าน่าใจหาย...
เราอยากเป็นที่จดจำของใครบางคนอันเป็นที่รัก...
แต่ใครเล่าจะทำสำเร็จทุกครั้งได้... อยากเป็นที่จดจำ...
จึงเอาใจคนอื่นมากไป... เราต้องสูญเสียความเป็นตัว
ของตัวเอง อย่างไม่ต้องสงสัย...
หากตามใจตัวเองมากไป...
เราอาจไม่เหลือใคร... แม้แต่คนใจร้าย...ที่จะมาตำหนิติด่า...
ยอมตายดีกว่าถูกลืม... ฟังดูเก๋และเฉียบขาดไม่ใช่เล่น ..
หากใครทำ...และเป็นเช่นนั้นได้...
แต่เราจะเอาชีวิต...
ไปผูกติดกับคนอื่นขนาดนั้น...ได้อย่างไร ?...
คงไม่เพียงเราเองที่อึดอัดคับข้องใจ
คนที่ต้องแบกความเป็นตายของเราไว้ ก็คง
อยากฆ่าตัวตายวันละหลายหน...
สำคัญแค่ไหนว่า...
เราจะต้องเป็นที่จดจำของใครหรือเปล่า?...
บางทีชีวิตก็ไม่ได้เรียกร้องอะไรจากเรา...มากล้น...
นอกจาก... ขอเพียงเราจดจำใครบางคนไว้ ... ตลอดไป...เท่านั้น.






วันจันทร์ที่ 8 สิงหาคม พ.ศ. 2554

อย่ารอ . . . จะดีกว่า



ชีวิต . . . จำเป็น ต้องรอคอยใครสักคนให้ได้
หากว่าเป็นใครสักคน . . . ที่มีค่าแก่การรอคอย
. . . แต่หากรอคอยแล้ว มีแต่ทำให้คุณเจ็บ และเจ็บ
ก็สู้อย่ารอ . . . จะดีกว่า . . .
"มาตรวัดความรักไม่ได้วัดกันตรงที่...ใครรักก่อน หรือ รักทีหลัง"
คนที่รักมานาน . . . อาจไม่ได้รักมากกว่า
และ . . . คนที่รักทีหลัง . . . อาจไม่ได้รักน้อยกว่า
เพราะความรักไม่ได้ขึ้นอยู่กับระยะเวลาเพียงอย่างเดียว

คนที่มาก่อน" รั ก ก่ อ น "

วันคืนที่ผ่านมามากมายอาจไม่มีค่าไม่มีความหมายเลย
ถ้าหากเพียงแค่ต้องรักไปวัน ๆ . . .
หรือรักไปเหมือนกับทุก ๆ วันที่เคยรัก
รักอย่างเป็นหน้าที่ . . . หรือรักเพราะเคยรัก . .
.
ในขณะเดียวกัน . . .

กับวันคืนเพียงไม่กี่วันของคนที่มาทีหลัง . . .
รักอาจมีค่ามากเหลือเกิน
ความรัก จึงไม่ได้สำคัญที่ว่ารักกันมานานแล้ว
หากแต่ความรักสำคัญตรงที่
เราใช้ทุกวันให้มีค่าให้เต็มไปด้วยความหมายแห่งรัก

รักแล้ว . . . ทำสิ่งดีๆ ให้กันด้วยความเต็มใจ และกระตือรือร้น
นั่นแหละจึงจะเรียกว่าความสำคัญของ ? รั ก ?
ใครรักมาก หรือ รักน้อยจึงไม่ได้วัดกันที่ระยะเวลา
และไม่อาจเชื่อมั่นในคนที่มาก่อน . . .
หรือ ไม่อาจดูถูกคนที่มาทีหลังว่าเขาไม่มีความสำคัญ


ความจริงแล้วคนที่มาที่หลังอาจสำคัญมากกว่าคนมาก่อนก็ได้...



นี่แหละที่ว่ากันว่ารักมีทั้งน้ำตาล และ น้ำตา


ความรักนี้ มีอิทธิพลได้ อย่าไม่น่าเชื่อจริงๆ

นี่แหละที่ว่ากันว่ารักมีทั้งน้ำตาล และ น้ำตา

มีทั้งชื่นชมและขมขื่น

มันทำให้หัวเราะ และ ร้องไห้ได้ ในคราวเดียวกัน

หลังจากที่รู้สึกเหงาๆ หวั่นไหว

วันนี้ ทุกความรู้สึก ก็ถูกเติมเต็มด้วยรัก

ทุกถ้อยคำ ทุกท่วงทำนอง กับบทเพลงที่เธอร้องให้ฟัง

มันซาบซึ้ง เสียจนไม่รู้จะพูดยังไงดี

ขอบคุณนะ ขอบคุณที่ทำให้รู้ว่ายังรักกัน


หนึ่งร้อยคำว่าคิดถึง

ไม่ถึงครึ่งที่เป็นอยู่

หมื่นพันคำเธอก็รู้

ที่มีอยู่มันมากมาย

ห่างกันแม้กี่ฟ้า

ก็เต็มเติมด้วยความหมาย

ยังรักเธอมิคลาย

ห่างแค่กาย ไม่สำคัญ

เพระใจ นั้นใกล้นัก

เพราะรัก ไม่แปรผัน

เพราะเราอยู่ เพื่อรักกัน

และเพราะฉัน อยู่เพื่อรักเธอ . . .


จุดหมายเดียวที่หัวใจได้รู้จัก


ความหมายเดียวในชีวิตที่ค้นหา

คือการรอคอยเธอกลับมาเพื่อจะรัก

จุดหมายเดียวที่หัวใจได้รู้จัก

คือการอยู่ เพื่อที่จะรัก เพื่อรักเธอ . . .



ถึงหัวเราะบ้าง ร้องไห้บ้าง ก็ไม่เป็นไร

เพราะฉันสุขใจ ที่ได้มีหัวใจไว้เพื่อรักเธอ

เพราะวันนี้ ฉันมีเธอไม่ใช่ หรือ

เพราะเรามีความรัก คือเป้าหมาย

จุดเริ่มต้นความผูกพันระหว่างสองหัวใจ

ที่สุดท้ายต้องค้นคว้ามาหาให้เจอ

เรามีความห่วงใยเป็นส่วนประกอบ

มีความคิดถึงรายรอบเป็นแรงผลักดันอยู่เสมอ

ความเข้าเป็นส่วนสำคัญ ฉันถึงมีเธอ

ความหวั่นไหว และอุปสรรคที่เจอ

ฉันและเธอต้องล้มมันให้ลง

เป็นเรื่องยากที่จะให้เข้าใจ ในความรัก

แต่ไม่ใช่เรื่องยากที่จะรักอย่างเข้าใจ . . .


ฉันรู้ว่า ?ฉันรักใคร? เท่านั้นเอง


บางที ความสุขในชีวิต

ก็ไม่ได้ขึ้นอยู่ใครรักเรา แต่อยู่ที่เรารักใคร

คนดี เธออย่าห่วงอะไรเลย

ขอให้เธอมีชีวิตที่เธอปรารถนา

และเดินไปในทางที่เธอวาดหวังไว้

ไม่ว่าจะเป็นเช่นไร

ขอเพียงเธอได้เลือกแล้วเป็นสุข

ก็เพียงพอแล้วสำหรับฉัน

ไม่ว่าวันพรุ่งนี้ฉันจะมีเธอหรือไม่

ฉันก็จะเป็นเช่นเดิมเหมือนทุกๆวัน

ที่ดำเนินชีวิตไปอย่างปกติ

โดยมีเธอเป็นความรักนำทาง

เธอจะอยู่ข้างๆ ฉันหรือไม่

บอกเลยไม่เคยเป็นเรื่องใหญ่สำหรับฉัน

พรุ่งนี้เธอจะรักฉันอยู่ไหมไม่สำคัญ

ขอเพียงรู้ว่า ฉันมีชีวิตอยู่ได้ทุกวันเพราะใคร

การเวลาจะเปลี่ยนแปลงอะไรไปกี่หน

ก็ไม่เคยที่จะกังวลหรือหวั่นไหว

ความสุขของฉัน ไม่ได้อยู่ที่รักกันหรือหมดใจ

แต่อยู่กับทุกวินาทีที่ฉันหายใจ

ฉันรู้ว่า ?ฉันรักใคร? เท่านั้นเอง

อย่าให้ความรักทำร้ายเรา


.......แค่ครึ่งใจก็พอ........

แม้ใครๆมักเตือนเสมอว่า
เวลารักใคร รักแค่ครึ่งใจก็พอ
ให้เผื่อครึ่งหนึ่งเอาไว้สำหรับความเจ็บบ้าง
แต่เราก็มักไม่เคยจำ และไม่เคยทำได้
เพราะหากรัก ต้องรักหมดใจ
รักแค่ครึ่งใจทำไม่เป็น


ชีวิตหนึ่งของคนเรานั้น ช่างแสนยาวนานนัก
คงเป็นไปไม่ได้ที่คนทุกคน
จะได้พบกับคู่รักที่แท้จริงในรักครั้งแรกทั้งหมด
เราเอง ก็อาจเป็นคนหนึ่งที่ยังไม่เคยเจอคู่แท้



และคนที่เราคบอยู่ตอนนี้ รักนักรักหนาในตอนนี้
ก็อาจเป็นแค่คนที่จะจากเราไปในวันหนึ่งข้างหน้าก็ได้


เวลามักทำให้หลายสิ่งหลายอย่าง
เปลี่ยนแปลงไปได้เสมอ
แม้กระทั่งความรักและหัวใจคนก็เช่นกัน
ความรักที่ดูหวานชื่นและแสนจะมีความสุขในวันนี้
วันหนึ่งอาจเปลี่ยนเป็นรักที่เต็มไปด้วยความทุกข์
และความอึดอัด
คนรักที่น่ารักและแสนดีของเราคนนี้
วันหนึ่งอาจเปลี่ยนเป็นคนที่เห็นแก่ตัว
และไม่เข้าใจเราเลยก็ได้


แต่สิ่งหนึ่งที่จะยังคงไม่เปลี่ยน
คือชีวิตของเราที่ยังต้องดำเนินต่อไป
และเรายังคงต่อสู้กับปัญหามากมายบนหนทางข้างหน้า
เคยคิดไหมว่า..........
ถ้าหากวันหนึ่งเราต้องเจ็บปวด เสียใจ
อ่อนแอและหมดกำลังใจลงไป
เพราะการจบสิ้นของความรัก
ชีวิตของเราจะเป็นยังไงต่อจากนั้น
หากเราไม่ต้องเตรียมใจไว้กับการผิดหวัง
หรือรู้จักแบ่งความรักไว้ให้กับตัวเองบ้าง
ในวันที่คนๆหนึ่งซึ่งเรามุ่งหวังจะฝากชีวิตทั้งชีวิตไว้
เขาทำให้เราเสียใจ
เราจะแบกรับความเจ็บปวด
และยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้อย่างไรกัน

ไม่ผิดอะไร...ที่เราจะทุ่มความรักจนหมดใจ
ให้กับใครคนหนึ่งในวันนี้
แต่อย่าลืมว่า.......
ถ้าหากทุกอย่างไม่ได้จบลงอย่างที่เราวาดหวัง
หัวใจของเรานี่แหละ.........
ที่จะต้องเจ็บปวดทรมานมากที่สุด


อย่าให้ความรักทำร้ายเรา


วันอาทิตย์ที่ 7 สิงหาคม พ.ศ. 2554

ความรักไม่อาจอธิบายด้วยคำสั้นๆ


ไม่มีอากาศ . . . ก็ไม่มีลมหายใจ
ไม่มีความรัก ยังหายใจได้ เหมือนทุกวัน
อากาศไม่ต้องเสาะแสวงหา
แต่ความรักจะได้มาต้องบากบั่น
อากาศได้มาง่ายๆ และมีอยู่มากมายร้อยพัน
ส่วนความรัก แม้เพียงฝัน . . . ก็สุขใจ

อากาศแทบไม่มีน้ำหนัก
ส่วนความรัก ใครก็เห็นว่ายิ่งใหญ่
อากาศ ไม่เคยสร้างความเสียใจ
หากความรัก ทำให้ต้องร้องไห้ มีน้ำตา
อากาศ ทำให้ทุกชีวิตดำรงอยู่
และความรัก ทำให้ลมหายใจทุกอณูมีคุณค่า

อากาศมองเห็นได้ยากด้วยสายตา
ส่วนความรัก เห็นด้วยตารู้ด้วยใจ
มีอากาศโลกก็เป็นอย่างที่เป็นอยู่
มีความรักโลกจะกลายเป็นสีชมพูหวานไหว

สำหรับอากาศ เข้า-ออกตามลมหายใจ
แต่ความรักหากมีไว้ . . . ก็ไม่อยากสูญเสียไปสักนิดเดียว
ดูแลรักษาอากาศว่าลำบาก
ดูแลความรัก ยิ่งยุ่งยาก หากไม่ชอบแลเหลียว

อากาศมากเท่าไหร่ . . . ก็ไม่กลมเกลียว
ความรักแม้บางเบาก็แน่นเหนียว . . .และผูกพัน
ส่วนประกอบของอากาศสามารถบรรยาย
แต่ความรักไม่อาจอธิบายด้วยคำสั้นๆ

อากาศ อาจดี - แย่ แต่ละวัน
ส่วนความรักนั้น จะยังคงอบอุ่นกรุ่นหัวใจ


ถึงคราวต้องตัดใจเสียที


คนที่ดีกับคนที่รักต่างกันเธอรู­้ไหม

เขาที่เธอผูกพันธ์กับฉันที่เธอห­มดใจ

ทำยังไงก็คงไม่เหมือนเก่า

ขอโทษนะที่เข้ามาเป็นส่วนเกินใน­ชีวิตของเธอและเค้า

อย่าตอกและย้ำให้เจ็บอีกเลยรู้ซ­ึ้งถึงความเจ็บแล้ว

ถึงคราวต้องตัดใจเสียที

การไม่ได้เป็นที่ "หนึ่ง" ในใจคนที่เรารัก


เมื่อรักเราไม่ใช่ที่ 1

การไม่ได้เป็นที่ "หนึ่ง" ในใจคนที่เรารักนั้น

ไม่ได้เป็นเรื่องที่น่าเศร้าเสมอไป

การเป็นที่สอง ในใจเขานั้น ย่อมดีกว่าการเป็นที่สาม ที่สี่

หรือถึงแม้ว่า . . . เราจะเป็นที่สุดท้าย

แต่มันก็ยังดีกว่า การที่เราไม่ได้อยู่ในใจเขาคนนั้นเลยไม่ใช่หรือ



จงยิ้มให้ความรัก และ รักต่อไปเถอะ

แม้ว่า . . . รักนั้นอาจไม่ใช่ที่หนึ่ง

จนกว่าที่เรา จะบอกกับตัวเองว่า . . .

"เราทนอีกต่อไป ไม่ได้แล้ว

เราเหนื่อยกับรัก ที่เป็นเช่นนี้เหลือเกิน"

ไม่โทษความรัก ที่ทำให้ฉันร้องไห้


สำหรับฉันแล้ว นะ

ความรักไม่เคยทำไห้ เราร้องไห้ เสียใจ หรือผิดหวังสักครั้งเดียว

เเต่ ! ! ! ความคาดหวังต่างหากละที่ทำไห้เราเสียใจ

คาดหวังว่าเค้าจะต้องรักเราแบบนั้น

คาดหวัง ว่าเขาจะต้องเป็นแบบนั้นแบบนี้ แบบที่ใจเราอยากไห้เป็น

''ความรัก ไม่เคยทำไห้ไครเสียใจหรือร้องไห้

ความคาดหวังในความรักต่างหากละที่ทำไห้เราเสียใจ''


เมื่อจากไป..หัวใจร้องไห้หรือเปล่า


เมื่อจากไป
หัวใจร้องไห้หรือเปล่า
ยามตื่นนอนตอน เช้า เช้า
มีไหมสักคราวจะเคว้งคว้าง

โลกนี้เหมือนกว้างใหญ่
ยามที่เราไกลห่าง
ม่านฝนที่พรมลงบาง บาง
อ้างว้างจนเหมือนจะขาดใจ

เหงาเหลือเกินอยู่ในอก
ยามฝนตกอยากร้องไห้
ตื่นเช้าแล้ว ไม่มีใคร
หัวใจก็เหมือนจะขาดรอน

[[[ `๏’❥ ^ในกระจกมัวๆ^`๏’ ]]]❥


....ในกระจกมัวๆ มีคนเห็นแก่ตัวคนหนึ่ง..
..คนที่เพิ่งลึกซึ้ง ถึงความเดียวดาย......
......นาทีที่กาลเวลา บอกว่าเธอมีค่าเพียงใด..
..คือนาทีที่สาย เกินหวังให้ใครกลับมา......

............จากคนรักคนที่สอง..............


อะไรในชีวิตที่คุณต้องการ


เราไม่รู้ว่าตอนนี้เขาจะคิดอย่างไร

อาจจะกำลังมีความสุขกับผู้หญิงคนใหม่
ความรักอาจกำลังท่วมท้น อาจกำลังวางแผน
สร้างอนาคตที่สดใสกันอยู่ เขาอาจจะมีความรัก
ที่รุ่งโรจน์กว่าที่ผ่านมาก็เป็นได้ เราก็หวังไว้แต่ว่าวันนึง
เขาคงจะไม่เจอคนที่ 'ใช่มากกว่า' อีก เพราะนั่นหมายถึง

ผู้หญิงที่ต้องเสียใจจะเพิ่มขึ้นอีก 2 คน

ถ้าเราคิดจะมองหาคนที่ถูกใจ คนที่ ' ใช่ ' คุณเชื่อไหมว่า
เราหาได้เกือบชั่วชีวิต แต่คนที่จะตรงใจคุณจริงๆ นั้น ไม่มีหรอก
นอกจากคุณจะหยุดความต้องการที่ไม่มีข้อสิ้นสุดของตัว คุณเองลง

เราเขียนจดหมายฉบับนี้ขึ้นมา
ไม่ได้ต้องการบอกว่าใครผิดใครถูก
แต่ต้องการให้คุณหยุดคิดสักนิดว่า
อะไรในชีวิตที่คุณต้องการ อะไรที่เป็นสิ่งที่ยั่งยืนกว่ากัน

มนุษย์เรา หากจะรักและคิดจะใช้ชีวิตร่วมกับใคร
ก็คงจะต้องการเพียงแต่ ' เพื่อนคู่ชีวิต' สักคน
คนที่อยู่กับเราเสมอไม่ว่ายามทุกข์ยาก ลำบาก
หรือผ่านความเป็นความตายมาด้วยกัน
คนที่มองเห็นข้อเสียและข้อผิดพลาดของคุณ
แต่ก็ยังรักและยังอภัยให้คุณได้เสมอ คนที่พร้อมจะอยู่กับคุณ
แม้คุณจะกลายเป็นตาแก่หัวล้าน พุงยาน หนังเหี่ยว
เขาก็พร้อมที่จะแก่เฒ่าไปพร้อมกับคุณ แต่คนที่ว่ามานี้

คุณมักลืมเขาในยามที่คุณยัง มีความสุขอยู่
ในยามที่ชีวิตของคุณยังเป็น 'ผู้เลือก' ที่ถูกห้อมล้อม
ด้วยผู้ถูกเลือกได้อยู่ ในยามที่คุณยังมีหน้าตา
มีเครื่องประกอบชีวิตที่เป็นที่สนใจจากคนเหล่านั้นอยู่

คุณอาจจะต้องนึกถึงเขาอีกที ในยามที่คุณไม่มีใครแล้ว
ในยามที่คนที่คุณคิดว่า ' ใช่ ' เขาก็ไปกับคนใหม่ที่เขาก็คิดว่า ' ใช่ ' แล้วเหมือนกัน


ทำไมความรัก..จึงมีอยู่ในโลกกลม ๆ ใบนี้


รู้สึกดีดี...ที่ไม่ต่างกัน

การที่เรามาเจอกัน....ฉันก็ดีใจแล้ว

การที่เราคุยเรื่องเดียวกันได้ แม้เพียงบางเรื่อง.....ฉันก็มีความสุขแล้ว

การที่เราอาจต้องห่างเหินกันบ้าง แต่ก็ยังมีความห่วงใยส่งถึง....ฉันก็มีความสุขแล้ว

การได้ทำอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้วทำให้คุณยิ้มได้......ฉันก็แสนจะดีอกดีใจนักหนา

การที่คุณโทรหา แม้จะไม่บ่อย....แต่การรอคอยก็ทำให้ ฉันรู้ว่า..มันมีค่าแค่ไหน

และในวันที่ฉันเหงาแทบตาย......คุณกลับทำให้ฉันยิ้มได้..

....อยากขอบคุณคุณมากรู้มั๊ย หากในวันที่แสนเหนื่อย

การได้ยินคุณถามว่าเหนื่อยไหม......มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนว่า

ความอ่อนล้ามันถูกกลืนหาย ไปจนหมดสิ้น


ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า...........ทำไมความรัก............จึงมีอยู่ในโลกกลม ๆ ใบนี้


วันเสาร์ที่ 6 สิงหาคม พ.ศ. 2554

สักวันหนึ่งเธอคงเข้าใจ


หยุด...รัก อยู่กับความรู้สึกดีๆ


ขอบคุณความรู้สึกดีๆที่มีให้กัน

ฉันสามารถรับรู้และรู้สึกได้

เธอคงรู้...มันช่างอบอุ่นและแสนวิเศษมากขนาดไหน

แต่ฉันขอให้หยุด

ขอให้เธอหยุดอยู่กับความรู้สึกนี้

อย่าก้าวผ่านความรู้สึกดีๆไปสู่ความรักเลย

ฉันมีเหตุผลส่วนตัว

ใช่ว่าฉันหรือเธอจะมีใครอื่น

แต่ทว่า..

ฉันยังไม่พร้อม

ฉันยังไม่พร้อมที่จะดูแลความรู้สึกของใคร

ฉันยอมรับ

ฉันยอมรับว่าเป็นการเห็นแก่ตัว

แต่ฉันไม่อยากให้เธอเดินไปหาความรัก

ในขณะที่ฉันยังถูกยึดตรึงอยู่กับความรู้สึกนี้

ทั้งที่ว่า...

ใจฉันก็อยากพาเธอไป

ร่วมกันเดินผ่านความรู้สึกดีๆไปสู่ความรัก

หวังว่า...

สักวันหนึ่งเธอคงเข้าใจ

สำหรับตอนนี้

ฉันหวัง...ขอให้แค่สองเรา

รู้สึกดีๆต่อกันตลอดไป

ในหัวใจของเรายังมี "ความรัก"


ตราบใดที่ความรักเคลื่อนไหวอยู่ในหัวใจของคนสองคน

ก็ไม่ต้องกังวลหรอกว่ามันจะ "มาก" หรือ "น้อย"

แต่เราควรดีใจที่ได้รู้ว่า

ในหัวใจของเรายังมี "ความรัก" ให้กันและกันอยู่

เท่านี้ก็น่าจะเพียงพอ

เมื่อคุณคิดถึงใครคนหนึ่ง


ถ้าใครคนหนึ่งผ่านเข้ามาในชีวิต
และได้กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต
แต่ด้วยเหตุผลใดก็ตาม ที่ทำให้เขา
ไม่สามารถอยู่กับคุณได้อย่าได้เสียน้ำตา
แต่จงดีใจที่เราได้พบกัน และเขาทำให้เรามีความสุข
แม้ว่ามันจะเป็นช่วงเวลาอันสั้นมากก็ตาม

เพราะเวลาจะเป็นเครื่องชี้บ่ง
ถ้าเขาเป็นของคุณจริงๆ เขาจะต้องกลับมา
คุณจะรู้ตัวว่าคิดถึงใครคนหนึ่งมากๆ
ก็ตอนที่คุณคิดถึงเขาแล้วหัวใจคุณเต้นรัวถี่ขึ้น

เพียงแค่เขาทักทายคุณด้วยความอบอุ่นในน้ำเสียง
ก็จะทำให้ประสาทของคุณซาบซ่า
ผ่อนคลายลงอย่างมีความสุข
ถึงกระนั้นก็ตาม บางทีคุณก็ยังไม่รู้สึกตัว
และยังชอบปฏิเสธว่าคุณไม่ได้ชอบเขา
และคุณไม่ได้รักเขา

ปรอทที่จะวัดความรักในหัวใจของคุณได้
เมื่อคุณคิดถึงใครคนหนึ่ง แทบทุกขณะจิต
และเมื่อคิดถึงแล้ว ทำให้คุณมีความสุขอย่างประหลาด
อยากสละความสุขส่วนตัวให้แก่คนๆ นั้น

แม้ว่าคุณจะเจ็บปวดก็จะทน
ขอเพียงแต่ว่าอยากให้เขาคนนั้นมีใจรักคุณสักนิด
อย่าหันหลังให้กับความรัก
ในขณะที่ความรักยืนจังก้าอยู่ต่อหน้าคุณ
อย่าได้ไล่มัน ออกไปจากคุณ
เพราะถ้าคุณทำอย่างนั้นสักวันหนึ่ง
คุณจะหวนคิดขึ้นมาได้ว่า สิ่งที่ คุณไล่เปิดไปนั้น
แท้จริงแล้วครั้งหนึ่งเคยอยู่ใกล้ชิด ตัวคุณนี้เอง

จงให้คุณค่าแก่คนที่รักคุณ
มันไม่ใช่เป็นสิ่งที่ง่ายเลยในการที่
จะได้พบคนที่รักคุณจริงๆ
เพราะหัวใจที่จริงจังซื่อตรง
หาไม่ได้ง่ายนักและมีคุณค่าสูงเหลือเกิน
บางครั้งสิ่งที่ทำให้เราเสียใจมากที่สุดในชีวิต
ไม่ใช่สิ่งที่เราสูญเสียหรือ ผิดหวัง
แต่กลายเป็นความเสี่ยงที่เราไม่กล้าเสี่ยง

ถ้าคุณคิดว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่
จะทำให้คุณมีความสุขมาก
จงมุ่งไปหามันเพราะในจังหวะของชีวิตคนเรา
เรามักจะไม่ผ่านมาบนถนนสายเดิมนี้ ซ้ำอีก
เวลาไม่เฝ้าคอยใคร

ถ้าคุณคิดว่าคุณได้พบกับสิ่งที่ถูกต้องและถูกใจ
จงถนอมมันไว้อย่างมีคุณค่า
อย่าปล่อยให้เขาหลุดลอยไป
อย่าปล่อยให้ความกลัวเข้าครอบงำ
และดึงเหนี่ยวคุณไว้
ไม่มีใคร นอกจากคุณเท่านั้น
ที่จะรู้ว่าอะไรจะทำให้คุณมีความสุขอย่างแท้จริง

วันพฤหัสบดีที่ 4 สิงหาคม พ.ศ. 2554

“ผลตอบแทนของคนที่จริงใจ


ขอบคุณสำหรับคำอยุติธรรรมที่มอบให้มา…ที่ทำให้เรารู้ว่าโลกนี้มันไม่ยุติธรรม
ขอบคุณสำหรับคราบน้ำตาที่มอบให้มา…ที่ทำให้รู้ว่าการร้องไห้เป็นเช่นไร
ขอบคุณสำหรับความเสียใจที่มอบให้มา…ที่ทำให้รู้ว่าสิ่งที่หวังอาจจะไม่ได้เสมอไป
ขอบคุณสำหรับความผิดหวังที่มอบให้มา…ที่ทำให้รู้ว่าเราควรเผื่อใจไว้แค่ไหนและเพื่ออะไร
ขอบคุณสำหรับความทรมานที่มอบให้มา…ที่ทำให้รู้ว่าหัวใจร้องไห้เป็นอย่างไร
ขอบคุณสำหรับความปวดร้าวที่มอบให้มา…ที่ทำให้รู้ว่าวันหนึ่งมีมากกว่า 24 ชั่วโมงเป็นเช่นไร
ขอบคุณสำหรับความเหงาใจที่มอบให้มา…ที่ทำให้รู้ว่าความอ้างว้าง เดียวดาย มีอยู่จริง
ขอบคุณสำหรับอดีตที่มอบให้มา....ที่ทำให้รู้ว่าอนาคตมีเพียงเงาใจของใคร
ขอบคุณสำหรับคำโกหกที่มอบให้มา…ที่ทำให้รู้ว่าอย่าเชื่อใจใครเกินใจตัวเอง
ขอบคุณสำหรับร่องรอยความทรงจำที่มอบให้มา…..ที่ทำให้รู้ว่าการคิดถึงใครนั้นเจ็บปวด
ขอบคุณสำหรับความเพ้อฝัน…ที่ทำให้รู้ว่าโลกของความเป็นจริงนั้นมันแสนไกล
ขอบคุณสำหรับคำไร้ค่าที่มอบให้มา...ที่ทำให้รู้ว่าเรามีค่าแค่ไหนในใจคุณ
ขอบคุณสำหรับความโง่เขลา....ที่ทำให้เรารู้ว่าวันข้างหน้าควรฉลาดได้อย่างไร
ขอบคุณสำหรับคำพูดมากมายจากใจ....ที่ทำให้รู้ว่าที่พูดมาไม่ได้ออกมาจากใจ
ขอบคุณสำหรับช่องว่างตรงกลาง….ที่ทำให้รู้ว่าคุณเหลือไว้เผื่อใคร

ขอบคุณสำหรับทางเลือกที่มอบให้มา....ที่ทำให้รู้ว่าทางแยกมีไว้มอบให้ใคร
ขอบคุณสำหรับตัวเลือกที่มอบให้มา...ที่ทำให้รู้ว่าคนที่ถูกเลือกกับไม่คิดจะเลือกคืออะไร
ขอบคุณสำหรับสิ่งสุดท้ายที่มอบให้มา…ที่ทำให้รู้ว่าใจหมดรักกับรักหมดใจคือเช่นไร
ขอบคุณสำหรับความจริงใจที่มอบให้มา....ที่ทำให้รู้ว่าใจจริงๆคุณคิดยังไง
อบคุณสำหรับแผ่นฟ้าที่กว้างใหญ่....ที่ทำให้รู้ว่าโลกของฉันกับคุณมันมีค่าเพียงไร
และขอบคุณสำหรับรักชั่วนิรันดร์…ที่ทำให้รู้ว่ารักแท้จริงมี.....เพียงในนิยาย

“ผลตอบแทนของคนที่จริงใจ บางครั้งมันก็เป็นเพียงเส้นด้าย..ในใจคุณ”

วันพุธที่ 3 สิงหาคม พ.ศ. 2554

ไร้เงื่อนไข ไร้เหตุผลและไร้คำถาม


ในบางครั้งการถามหัวใจของตัวเองก็ยังไม่ได้คำตอบที่ชัดเจน
และรอคำตอบจากอีกคนก็ยังเลือนลาง
บางทีเรื่องของหัวใจนั้นตอบยากแม้แต่ตัวเจ้าของหัวใจยังสับสน
มีแต่ยิ่งนานวันก็ยิ่งห่างเหินกันในความรู้สึกคงมีเพียงคำถาม
ที่มากขึ้นแต่กับคำตอบกับน้อยลงทุกทีเมื่อเวลาก้าวผ่าน
คำว่าหนึ่งนาทีที่รอคอยกับหนึ่งวันของวันวานในความทรงจำ
อาจจะแตกต่างกันแค่เพียงสถานะที่ได้รับรู้แล้วเพียงแค่นั้น

การที่ได้รับคำตอบจากการร้องขอ ก็น่าจะเป็นการดี
ที่จะได้เตรียมใจกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในรักแห่งรัก
อาจจะเริ่มเจ็บช้ำตั้งแต่เริ่มร้องขอและก็น่าจะไม่พ้น
ย่อมจบด้วยคราบน้ำตาที่เจ็บช้ำกว่า ในตอนที่ทุกอย่างชัดเจน
เมื่อความหมายในรักหมดลง
ไม่ว่าคุณจะทำอย่างไรก็ย่อมไม่เหมือนเดิม
ทุกสิ่งโดนกาลเวลากลืนกินไปหมด
จนไม่เหลือแม้กระทั่งให้คิดถึงในบางที
เพราะสิ่งที่เคยทำให้คุณมีความสุขที่สุดในตอนแรก
และก็เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ใจสลายได้ในตอนท้าย

หลายๆคนก็เลือกที่จะซื้อเวลาของหัวใจ
ออกไปด้วยการเก็บทุกอย่างโดยไร้ซึ่งเหตุผล
หลายๆคนก็เลือกที่จะยอมทุกสิ่งทุกอย่าง
เพื่อยื้อให้รักที่ตนได้เดินทางต่อไปไม่ให้จบลงเช่นนี้
แต่ความจริงไม่เคยปราณีใครไม่ว่าคนผู้นั้นจะเก็บได้ดีแค่ไหน
ในหัวใจ เพราะหัวใจของคนเรานั้นไม่ได้เข้มแข็งอะไรมากมาย
เมื่อทุกคำถามสะสมมากขึ้นเรื่อยๆ
ก็ย่อมต้องมีวันที่ความจริงปรากฎ
และสิทธิในตำแหน่งของคุณก็ย่อม
ค่อยๆปรากฎออกมาทีละนิด
ในตอนที่หัวใจเกินพิกัดที่จะรับได้ในความจริง

ท้ายที่สุดแล้วคุณคงทำได้แค่เพียงนอนกอดความเหงา
โดยมีความเศร้าอยู่ข้างๆ รอบๆคงมืดมนไร้ซึ่งแสงสว่าง
ของวันข้างหน้า ความรู้สึกเช่นนี้ไม่ใช่คร้งแรกที่สัมผัส
กับบางคนนั้นเป็นดั่งกระดาษหนึ่งหน้าแห่งความรัก
ที่เปิดอ่านซ้ำอีกครั้งในรักครั้งใหม่ และสุดท้ายก็เป็นได้
แค่ร่องรอยในความทรงจำของอดีตที่เห็นตำแหน่งรอ
อยู่ข้างหน้าโดย ไร้เงื่อนไข ไร้เหตุผล
และไร้คำถาม...อีกต่อไป ...คำขอจากคนรอตำแหน่ง.....ความช้ำ


“ถ้าคำตอบที่ได้รับนั้นขัดกับสิ่งที่หัวใจต้องการ"
" คุณค่าในรักที่เคยมีคงหมดลงในความหมายของคำตอบ”

เศษใจในความทรงจำ


ความมั่นคงในความรักของคนสองคน
จะมีสิ่งไหนมายืนยันในความแน่นอนนั้นย่อมไม่มี
เหมือนดั่งการเดินทางของความรักที่เมื่อขึ้นทางด่วนไปแล้ว
นั้น ไม่ว่าจะดีหรือร้ายอย่างไร สุดท้ายก็ต้องโดนบังคับ
ให้ลงที่ ณ.ปลายทางที่เดียวกัน โดยไม่สามารถถอยหลังกลับได้
คงทำได้แค่เพียงวิ่งผ่านทุกความรู้สึกที่เข้า
มากระทบโดยไร้ซึ่งเงื่อนไขของเหตุผล
และทนรับกับความจริงที่ยากเกินทำใจจนสุดปลายฝัน
ทุกความผูกพันมีทุกความเจ็บซ่อนเร้นดั่งเงาที่เฝ้าย้ำเตือน
วันที่มีความสุขทุกๆอย่างดูดีไปหมด มีวันคืนมีจุดหมาย
แต่กาลเวลาก็ไม่ลืมที่จะนำความทุกข์มาคอยย้ำเตือนคุณ
ว่ายังมีตัวตนอยู่เช่นเดียวกับความสุขในบางครั้งความผูกพันในรัก
ของคนสองคน อาจไม่เท่ากันในรักนั้นๆ
คนหนึ่งคิดฝากหัวใจทั้งชีวิตไว้บนเส้นด้ายในหัวใจ
ของอีกคนหนึ่ง แต่กับอีกคนกับผูกพันไปกับวันคืนที่ไม่มีที่สิ้นสุดในหัวใจ
ทว่าคนที่ฝากคงเป็นได้แค่อีกคนที่มาเกี่ยวข้องในหัวใจของใครคนหนึ่ง
และในบางทีความรักความผูกพันก็พาคุณมาไกลเกิน
ที่ความจริงจะตามมาบอกทัน อาจจะเป็นดั่งคำขอของคนรอความเหงา
ใต้ความรับผิดชอบของอีกคน เพราะคิดว่าเจอคนที่ใช่แล้วจึงหยุด
ตามหาหัวใจและฝากทุกอย่างไว้ที่ใครคนหนึ่ง
ในบางครั้งก็ขาดทุนทั้งต้นทั้งดอก ก่อนมาฝากหัวใจยังมีความรัก
ที่เปี่ยมล้นหัวใจ แต่พอถอนใจกลับไปอาจจะเหลือแค่เพียงเศษใจในความทรงจำ
ตารางความสมดุลย์ของความรักไม่สมดุลย์กันเลยสักนิด
เหมือนดั่งนาฬิกาทรายที่ถ้าอีกฝ่ายกำลังจะเต็ม
แต่อีกฝั่งกับแทบไม่เหลืออะไรไว้ให้เลยนอกจากความทรงจำ
แห่งการรอคอย ตราชั่งความจริงใจก็ไม่สามารถวัดค่าของใครคนหนึ่งได้
กี่ใจที่ซ่อนในหัวใจ กี่ใจที่ปกปิดในความรู้สึก และอีกกี่วันเดือนปี
ที่ให้คนลืมรู้ค่าของคนที่รอ คงมีเพียงตำแหน่งที่รอ
และที่เห็นในความรู้สึกที่เริ่มชัดเจนของความเลือนลาง