ในอดีต มีเพื่อน มาเยือนทัก
พวกเรามัก ทักทาย หมายสร้างสรรค์
มีอักษร อ้อนได้ ในทุกวัน
ช่างสุขสันต์ จำนรรจ์ ฉันท์ร่วมกานต์
มีมากมาย หลายครั้ง ยังติดต่อ
พูดหยอกล้อ ต่อสาย หมายผสาน
นัดประชุม รวมกลุ่ม สุขสราญ
เพียงไม่นาน ธาตุแท้ แลเห็นกัน
กาลเวลา ผ่านผัน วันวานผ่าน
จิตร้าวราน กาลบอก ต้องเจ็บสัน
รู้ความจริง ยิ่งช้ำ แม้ผ่านวัน
ที่จริงนั้น ฉันเอง เต็งผิดคน
จึงเหลือเพียง เสี้ยวหนึ่ง ซึ่งเตือนจิต
มองคนผิด จิตเรา เศร้าขื่นขม
มองภายนอก ไม่บอก ค่าของคน
แต่ต้องค้น ภายใน ให้รู้จริง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น