วันพุธที่ 3 สิงหาคม พ.ศ. 2554

ไร้เงื่อนไข ไร้เหตุผลและไร้คำถาม


ในบางครั้งการถามหัวใจของตัวเองก็ยังไม่ได้คำตอบที่ชัดเจน
และรอคำตอบจากอีกคนก็ยังเลือนลาง
บางทีเรื่องของหัวใจนั้นตอบยากแม้แต่ตัวเจ้าของหัวใจยังสับสน
มีแต่ยิ่งนานวันก็ยิ่งห่างเหินกันในความรู้สึกคงมีเพียงคำถาม
ที่มากขึ้นแต่กับคำตอบกับน้อยลงทุกทีเมื่อเวลาก้าวผ่าน
คำว่าหนึ่งนาทีที่รอคอยกับหนึ่งวันของวันวานในความทรงจำ
อาจจะแตกต่างกันแค่เพียงสถานะที่ได้รับรู้แล้วเพียงแค่นั้น

การที่ได้รับคำตอบจากการร้องขอ ก็น่าจะเป็นการดี
ที่จะได้เตรียมใจกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในรักแห่งรัก
อาจจะเริ่มเจ็บช้ำตั้งแต่เริ่มร้องขอและก็น่าจะไม่พ้น
ย่อมจบด้วยคราบน้ำตาที่เจ็บช้ำกว่า ในตอนที่ทุกอย่างชัดเจน
เมื่อความหมายในรักหมดลง
ไม่ว่าคุณจะทำอย่างไรก็ย่อมไม่เหมือนเดิม
ทุกสิ่งโดนกาลเวลากลืนกินไปหมด
จนไม่เหลือแม้กระทั่งให้คิดถึงในบางที
เพราะสิ่งที่เคยทำให้คุณมีความสุขที่สุดในตอนแรก
และก็เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ใจสลายได้ในตอนท้าย

หลายๆคนก็เลือกที่จะซื้อเวลาของหัวใจ
ออกไปด้วยการเก็บทุกอย่างโดยไร้ซึ่งเหตุผล
หลายๆคนก็เลือกที่จะยอมทุกสิ่งทุกอย่าง
เพื่อยื้อให้รักที่ตนได้เดินทางต่อไปไม่ให้จบลงเช่นนี้
แต่ความจริงไม่เคยปราณีใครไม่ว่าคนผู้นั้นจะเก็บได้ดีแค่ไหน
ในหัวใจ เพราะหัวใจของคนเรานั้นไม่ได้เข้มแข็งอะไรมากมาย
เมื่อทุกคำถามสะสมมากขึ้นเรื่อยๆ
ก็ย่อมต้องมีวันที่ความจริงปรากฎ
และสิทธิในตำแหน่งของคุณก็ย่อม
ค่อยๆปรากฎออกมาทีละนิด
ในตอนที่หัวใจเกินพิกัดที่จะรับได้ในความจริง

ท้ายที่สุดแล้วคุณคงทำได้แค่เพียงนอนกอดความเหงา
โดยมีความเศร้าอยู่ข้างๆ รอบๆคงมืดมนไร้ซึ่งแสงสว่าง
ของวันข้างหน้า ความรู้สึกเช่นนี้ไม่ใช่คร้งแรกที่สัมผัส
กับบางคนนั้นเป็นดั่งกระดาษหนึ่งหน้าแห่งความรัก
ที่เปิดอ่านซ้ำอีกครั้งในรักครั้งใหม่ และสุดท้ายก็เป็นได้
แค่ร่องรอยในความทรงจำของอดีตที่เห็นตำแหน่งรอ
อยู่ข้างหน้าโดย ไร้เงื่อนไข ไร้เหตุผล
และไร้คำถาม...อีกต่อไป ...คำขอจากคนรอตำแหน่ง.....ความช้ำ


“ถ้าคำตอบที่ได้รับนั้นขัดกับสิ่งที่หัวใจต้องการ"
" คุณค่าในรักที่เคยมีคงหมดลงในความหมายของคำตอบ”

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น