หนักหนากว่าความเบื่อ...คือเศร้า
หนักหนากว่าความ เศร้า... คือชีวิตไร้สุข
หนักหนากว่าชีวิตที่ไร้สุข... คือป่วยไข้
หนักหนา กว่าความป่วยไข้... คือการถูกทอดทิ้ง
หนักหนากว่าถูกทอดทิ้ง... คืออยู่อย่างเปล่าเปลี่ยวบนโลกใบนี้
หนักหนากว่าการอยู่อย่างเปล่าเปลี่ยวบนโลกใบนี้ ...คือพลัดพราก
หนักหนากว่าความพลัดพราก ...คือตาย
หนักหนากว่าความตาย... คือถูกลืม...
ใช่แล้ว ... นี่แหละคือการถูกลืม...อันแสนเศร้าน่าใจหาย...
เราอยากเป็นที่จดจำของใครบางคนอันเป็นที่รัก...
แต่ใครเล่าจะทำสำเร็จทุกครั้งได้... อยากเป็นที่จดจำ...
จึงเอาใจคนอื่นมากไป... เราต้องสูญเสียความเป็นตัว
ของตัวเอง อย่างไม่ต้องสงสัย... หากตามใจตัวเองมากไป...
เราอาจไม่เหลือใคร... แม้แต่คนใจร้าย...ที่จะมาตำหนิติด่า...
ยอมตายดีกว่าถูกลืม... ฟังดูเก๋และเฉียบขาดไม่ใช่เล่น ..
หากใครทำ...และเป็นเช่นนั้นได้... แต่เราจะเอาชีวิต...
ไปผูกติดกับคนอื่นขนาดนั้น...ได้อย่างไร ?...
คงไม่เพียงเราเองที่อึดอัดคับข้องใจ
คนที่ต้องแบกความเป็นตายของเราไว้ ก็คง
อยากฆ่าตัวตายวันละหลายหน... สำคัญแค่ไหนว่า...
เราจะต้องเป็นที่จดจำของใครหรือเปล่า?...
บางทีชีวิตก็ไม่ได้เรียกร้องอะไรจากเรา...มากล้น...
นอกจาก... ขอเพียงเราจดจำใครบางคนไว้ ... ตลอดไป...เท่านั้น.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น