สุดท้ายความฝันก็ย่อมจบลง

ปลายขอบฟ้าแห่งความเป็นไปในธรรมชาติ
ช่างไกลสุดแสนไกลยากหาอะไรมาเทียบเคียง
แต่ทว่าปลายฝันของคนหลายๆคนกลับสั้นเพียงแค่ลมพัดผ่าน
ความฝันก็ยังคงอยู่ที่เดิมๆที่เคยเป็น ซึ่งไม่มีตัวตนในโลก
แห่งความจริงแต่อย่างใด อย่างดีที่สุดก็คงเป็นได้แค่เพียงเคยฝัน
และเคยไขว่คว้า ซึ่งสุดท้ายความฝันก็ย่อมจบลง
ในโลกแห่งความเป็นจริงอย่างสุดหลีกเลี่ยง
สุดใจยื้อรั้ง สุดทางฝัน และสิ้นสุดทุกๆการเดินทางใน..รัก

บางครั้งในเรื่องราวของหัวใจในบางที
การไม่มีคำตอบใดๆให้แก่คำถาม
ก็เป็นการดีที่จะไม่ต้องตอกย้ำในคำถามที่ไร้ซึ่งคำตอบ
ปล่อยให้กาลเวลาค่อยหมุนไปอย่างช้าๆ
ปล่อยให้ฟ้าเป็นผู้กำหนดในสิ่งที่เกิด
ปล่อยให้ทุกๆความรู้สึกได้พักผ่อน ปล่อยให้คืนวันที่เคยมีจมลง
ในฝันของตน ปล่อยให้ความผูกพันที่เคยมีมูกมัดหัวใจต่อไป
และปล่อยให้ทุกๆอย่างได้ผ่านความเป็นจริงอย่างสมบูรณ์แบบในวันวาน

ครั้งหนึ่งในหลายๆคนก็ย่อมต้องมีฝันอันสูงสุดในความทรงจำ
ภาพความทรงจำในหัวใจได้ถูกถ่ายทอดผ่านความเดียวดาย
ที่ไม่ได้หวังให้อยากเป็นเช่นนั้น แต่เรื่องของหัวใจไม่เคยให้ความสมหวัง
แก่ผู้ที่มีรักในหัวใจเกินครึ่งเลยสักครั้ง ครั้งหนึ่งในรัก
ถ้าเป็นแค่เพียงหนึ่งครั้งก็คงไม่เป็นไร
ทว่าในความเป็นจริงของความรักไม่เป็นเช่นนั้นเลยสักนิด
ยังคงรอคอย ยังคงเฝ้ารอ ยังคงฝันในจินตนาการ
และยังคงเป็นเช่นเคยดั่งที่เคยเป็นมาจากความทรงจำ

ซึ่งในบางครั้งความรู้สึกในรักยิ่งเดินก็ยิ่งไกล
ยิ่งเข้าใจก็ยิ่งห่าง ยิ่งหาหนทางก็ยิ่งเดินวน
สุดท้ายความเหนื่อยล้าในใจก็เข้ามาแทนที่ในความผูกพัน
ซึ่งบทสรุปของความเหนื่อยล้าก็ย่อม
ไม่พ้นต้องหยุดและค่อยๆจบลงในไม่ช้า
ถ้าคำถามคือ..อยากเป็นเช่นนั้นหรือไม่
คำตอบที่ควรจะได้คงไม่มีใครอยากให้เป็นเช่นนั้น
เพราะกว่าหัวใจในรักของคนสองคนที่จะเลือกมาคบกัน
จากใจที่เป็นล้านๆดวง ย่อมต้องมีความพิเศษมากกว่าธรรมดา
และในความพิเศษนั้นเมื่อต้องจบลง
มันก็คงเป็นความเจ็บที่สุดแสนจะทรมานอย่างสุดขั้วหัวใจ

เป็นความเจ็บที่ยากจะเลี่ยง เป็นความเศร้าอย่างกล้ำกลืน
เป็นความเหงาที่ไม่ได้รับเชิญ
และเป็นสายใยแห่งความผูกพันที่มิอาจสานต่อได้
ทุกๆอย่างเมื่อถึงเวลาแห่งการสิ้นสุด
คงทำได้แค่เพียงรั้งให้ช้าที่สุดก่อนเวลาเหล่านั้นจะมาถึง
ซึ่งเวลาในโลกแห่งความเป็นจริงแตกต่างกับเวลา
ในโลกแห่งความฝันโดยสิ้นเชิง หนึ่งนาทีของฝันมันช่างสั้นมากมาย
แต่หนึ่งนาทีแห่งความเป็นจริงช่างยาวนานอย่างสุดซึ้งในความทรงจำ
หนึ่งนาทีของเราไม่เท่ากัน คงจะเป็นคำที่เหมาะสมที่สุด ณ.ขณะเวลานั้น

ซึ่งคงทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับความเป็นจริง
ในสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ทุกๆอย่างในโลกใบนี้
อาจจะรั้งเวลาของการเสื่อมสลายได้
แต่กับหัวใจในรักยิ่งรั้งก็ยิ่งเหนื่อย ยิ่งช้าก็ยิ่งเจ็บ
ยิ่งใกล้ก็ยิ่งห่าง และยิ่งจบก็ยิ่งสุดช้ำ
ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วก็คงไม่พ้นต้องเจ็บปวดในดวงฤทัยอยู่ดี
รางวัลของความเดี่ยวดายที่ให้ได้คงมีแค่เพียง
ความทรงจำที่เคยเป็น ความผูกพันที่เคยมี
ความรักที่เคยครอง และก็คงเป็นได้แค่คนที่เคยรัก

ซึ่งในบางครั้งจู่ๆคนที่เคยใกล้ชิดเหมือนดั่งเงา
แปรผันกลับกลายเป็นดั่งคนแปลกหน้าได้เพียงแค่ชั่วข้ามคืน
แต่ชีวิตของฉันยังคงต้องเดินต่อบนวิถีทางเดิม
จึงยังคงเจ็บปวดเสมอที่นึกถึง น่าเสียดายวัน เวลาและสิ่งดีงาม
ที่ฉันและเขาเคยมอบให้แก่กันและกัน
แต่ไม่ว่าจะเป็นเช่นไรก็คงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่า
เก็บๆทุกอย่างเข้าไปในสิ่งที่เคยมา
และพาติดตัวไปจนสุดปลายฝันครั้งใหม่ที่ยากจะลืมเลือน

ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างอย่างจะกลายเป็นภาพความฝัน
ในความจริงของรักที่ผ่านมาของฉันและเค้าคนนั้น..คุณนะ
ที่ทรงไว้ซึ่งความทรงจำของฉัน เพราะครั้งหนึ่งนั้น
เราได้เคยรักกัน..แม้ว่ามันจะ..หมดไป

“สิ่งที่เจ็บปวดที่สุดของคนเรา คือครั้งหนึ่งเคยได้รักกัน
ทว่าจะเจ็บยิ่งกว่าเมื่อรู้ว่าไม่ใช่หนึ่งครั้งที่ต้องเป็น”

............................................รักครั้งสุดท้าย...............................