มีถูกมีผิด ไปตามประสา
ไม่ได้เลิศหรู บนทางที่ผ่านมา
ติดบ่วงมายา ก็ท้อกันไป
ใ น ค ว า ม เ ป็ น ฉั น ซ่ อ น ค ว า ม ข ม ขื่ น
สองแก้มยังเปียกชื้น ในคืนที่ร้าวไหว
กลัวว่าวันหนึ่งเธอนั้นจะจากไป...
เมื่อพบว่าฉันก็เป็นแค่ใคร...บนโลกทั่วไป เพียงหนึ่งคน
ฉั น ห รื อ เ ป ล่ า . . . มั่ น ใ จ ห รื อ เ ป ล่ า
ไม่ใช่แค่เหงา บนความว่างเปล่าสับสน
พูดตรงๆก็ได้...ฉันยังพอทำใจ...ไม่ร้าวรน
เพราะวันนั้นไม่อยากให้เธอต้องฝืนทน กับผู้หญิงหนึ่งคนที่เธอไม่ต้องการ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น