หากวันนั้นฉันบอกเธอไป เธอจะรักฉันไหม

เราเป็นเพื่อนกัน

เพื่อนที่ดี...เพื่อนที่พิเศษกว่าใครๆ

ก็ฉันน่ะ...แพ้คนดี

แล้วเธอก็ดี....มากเกินไป

ฉันจึงรักเธอมากกว่าเพื่อน

ก็รักไปแล้วนี่ ช่วยไม่ได้

ฉันบอกตัวเองอย่างนั้น

ก็คิด....ว่ารักเฉยๆคงไม่เป็นไร

รักข้างเดียวก็มีความสุข

เธออาจจะเกลียดฉัน ถ้าหากฉันบอกเธอว่ารัก

ฉันเลยไม่บอก

อยู่ข้างๆเธอเฉยๆแบบนี้แหละดีแล้ว

เพื่อนสนิท....เพื่อนรัก

คิดว่าสักวันฉันอาจจะเจอใครให้รัก

เพื่อที่จะไม่เป็น "รักต้องห้าม"

ฉันจึงเลือกจะมีความสุขอยู่เงียบๆข้างๆเธอ

จนเธอเจอเขา

เขาไม่ลังเลเลยที่จะบอกว่ารักเธอ

และเพราะอย่างนั้น...เขาจึงได้ใจเธอไป

เธอคบกับเขาแล้ว....

นั่นคือคำที่ทำให้ฉันหัวใจสลาย...รู้ไหม

ฉันทำอะไรไม่ได้ นอกจากยินดีกับเธอ

แล้วกลับไปนอนร้องไห้ต่อที่บ้าน


จนวันนี้...จึงได้มานึกเสียดาย

ถ้าวันนั้นฉันบอกรักเธอก่อน

เธอจะยอมรับฉันไหม

เป็นคำถามที่คาใจเสมอ

อยากจะบอกว่าฉันรักเธอก่อนนะ เธอจะเลือกเขาไม่ได้

แต่ฉันมันโง่เอง....กลัวไปเองถึงได้พลาดไป

เธอไม่เคยรู้ เธอไม่เคยมอง

มันก็เหมือนเขามาก่อน แล้วเรากลายเป็นคนไม่มีสิทธิ์

หากฉันบอกเธอไปวันนั้น...แล้วเธอปฏิเสธ

อย่างน้อยฉันก็ได้พูดไป

อย่างน้อยก็ไม่คาใจอีก

แล้วดูวันนี้สิ ต่อให้เธอรักฉัน เธอก็มีเขาอยู่ทั้งคน

ฉันก็แค่ "เพื่อนสนิท" ที่เธอจะต้องบอกกับเขาว่าเราไม่มีอะไร

สุดท้าย...

ฉันก็ยังถามตัวเองอยู่เสมอว่า...

หากวันนั้นฉันบอกเธอไป เธอจะรักฉันไหม