เมื่อเธอห่างไกลในความเ ป็ น จ ริ ง

ร อ ย ยิ้ ม แ ล ะ เ สี ย ง หั ว เ ร า ะ ที่ ม อ บ ใ ห้
ดวงตาสดใสเคยจ้องมองฉัน
ความห่วงใยที่มีให้กัน
ยิ่งกุมมือแสนอุ่นนั้นยิ่งฝันไปไกล

ยั ง รั บ รู้ ว่ า เ ร า เ ป็ น เ พี ย ง เ พื่ อ น
แม้ความจริงจะรางเลือนเกินเตือนใจไหว
ยามที่ฉันหลับตาลงครั้งใด
มีแต่เธอคอยกวนใจไม่หายเสียที

จ ะ เ ป็ น ไร ไ ห ม ห า ก มี เ ธ อ ใน ค ว า ม ฝั น
เมื่อยามกลางวันเธอมีเขาไม่หน่ายหนี
จะเป็นไรไหมหากฝันถึงเธอเพื่อนคนดี
เมื่อเธอนี้ห่างไกล ใ น ค ว า ม เ ป็ น จ ริ ง