วันนี้นึกครื้ม

วันนี้นึกครื้มมาอ่านกระทู้เก่าๆที่ตัวเองตั้งไว้
ทำไมความรักแรกๆมันสวยงามจัง
ต่างฝ่ายต่างมอบสิ่งที่ดีให้แก่กัน
เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิต....
แต่พอเวลาผ่านไปทุกอย่างเริ่มลงตัว
จากคนที่ไม่ได้รักก็เกิดความผูกพันธ์กัน
เกิดความรักและรักมากจนเต็มหัวใจ
สิ่งดีเหล่านั้นที่เคยพบเจอก็หายไป
เหลือแต่การต้องทำให้อีกฝ่ายสบายใจ
เพื่อรักษาความรักของเราที่มีเอาไว้
จากที่คนไม่เคยมีความสำคัญอะไรกับเรา
กลายเป็นคนที่เราแคร์ที่สุดในชีวิต
เป็นคนที่เราร้องไห้ได้กับเรื่องเล็กๆน้อยๆ
ทั้งๆถ้าเป็นคนอื่นๆในโลกมาทำกับเรา
คงไม่มีผลอะไรต่อเราเลยซักนิด
ความรักนี่แปลกนะ ทำให้คนเข้มแข็งที่สุด
กลายเป็นคนอ่อนแอที่สุดได้
ทุกครั้งที่ฉันร้องไห้...เธอบอกว่าไม่ไว้ใจเธอ
อย่างที่เคยบอกว่าไม่เคยไม่ไว้ใจ
แค่มีความรู้สึกว่ากลัวที่จะเสียความรักไป
เพราะฉันเองคิดมาเสมอว่า....
คนอย่างฉันไม่มีอะไรดีพอสำหรับใคร
แล้วเธอละเธอไม่เคยแสดงอะไรเลย
มันเป็นเพราะว่าเธอไว้ใจฉัน หรือว่า....
เธอไม่เคยมีความรู้สึกแบบคนรักกับฉันกันแน่
เคยรู้สึกเจ็บกับความเฉยชาของคนบ้างมั๊ย
มันเจ็บนะ...เจ็บตรงที่เราเทใจไปหมดแล้ว
แต่กำลังรู้สึกถึงความรักที่สวนทาง
สิ่งที่เคยมีให้...ความอบอุ่นของความรัก
ที่เคยมีมาให้กันเสมอที่ฉันสามารถรู้สึกได้
มันเริ่มจางลงทุกที...หัวใจนี่ก้อแปลก
รักเต็มหัวใจได้แต่ทำให้รักน้อยลงไม่ได้
บางครั้งอยากรักเธอให้น้อยลง
แต่ทำไม่มันเป็นฉันที่เจ็บเองทุกที....
ทั้งๆที่ได้คุยกันทุกวันก็ยังเหมือนมีหมอกบางๆมากั้นความรู้สึกของเราสองคนเอาไว้
เธอบอกว่าทุกอย่างไม่มีอะไรแน่นอน
เธอเตรียมใจไว้แล้วถ้าวันนึงฉันจะไปจากเธอ
ส่วนตัวฉันแค่คิดว่าถ้าพรุ่งนี้ไม่มีคำว่าเราแล้ว
ฉันคงไม่รู้จะทำยังไง.....เพราะแค่คิด
มันก็ทำให้มีน้ำตาได้แล้ว
แต่สิ่งที่ฉันพยายามทำสิ่งที่ฉันแสดงออกกลับ
เป็นเรื่องที่ทำให้เธอเหนื่อยใจและปวดหัวเสมอ
งี่เง่ามากใช่มั๊ยคนอย่างฉัน
งี่เง่ากับคนที่ทุ่มเทให้ที่สุดในชีวิต
งี่เง่ากับคนแรกของชีวิต.....
ผิดมากใช่มั๊ยที่ฉันรู้สึกรักมากขนาดนี้
ไม่รู้ว่าความรักที่เธอให้ฉันมีแค่ไหน
จะน้อยกว่าที่เธอเคยให้กับใครๆมาหรือเปล่า
แต่ขอแค่อย่างเดียว...อย่ารักฉันน้อยลงนะ