ได้แต่รอให้มันผ่านไป อย่างช้าช้าจนเจียนตายในสักวัน
ใครๆ ต่างบอกเลือกเอาเจ็บสั้น กับ เจ็บนานหัวใจมีไว้เพื่อเจ็บอย่างนั้นหรือ
ความสุขทำไมมันผ่านเข้ามาหาเราเร็วนัก
แต่ความทุกข์กว่าจะผ่านคืนวันแต่ละนาทีแสนยากเย็น
“ในคืนที่ฉันนอนไม่หลับ”
ครุ่นคิดอยู่กับตัวเองในทุกๆวัน
มีแต่ ความว่างเปล่า และ ความเหงา เป็นเพื่อนข้างกาย
พร้อมน้ำตาที่ไหลรินออกมาช้าๆ
ทรมานจากความคิดในเรื่องราวในหัวใจ
ความน้อยเนื้อต่ำใจกับเรื่องที่เจอ
ความเคว้งคว้างโดดเดี่ยว
แม้ฉันจะยิ้มต่อหน้าใครๆ แต่ข้างในเจ็บเจียนตายก็ไม่ให้ใครได้รับรู้
และวันนี้ฉันก็คิดแค่เพียงว่า
แล้วมันก็จะผ่านไป
| |||||||
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น