ระยะห่าง..ระหว่างรัก..ของใครคนหนึ่ง
กับความรักของ..ใครสักคน จะรักถึงเมื่อไร.. ที่รักของใครคนหนึ่งจะเดินทางมาถึงรักของใครอีกคน คำถามบางคำถาม อาจะต้องรอเวลาเพื่อต้องการคำตอบ ซึ่งคำตอบบางคำตอบก็อาจจะไม่จำเป็น น่าจะมาจากการที่พอจะรู้อยู่แล้วว่าคำตอบที่ได้...คืออะไร อดีตคือสิ่งที่ผ่านไปแล้ว และคำถามบางคำถามก็ได้คำตอบ ไปพร้อมกับกาลเวลา ซึ่งในบางครั้งอาจจะไม่ใช่คำตอบที่ต้องการ หรือไม่ต้องการเลยก็ได้ แต่ก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ เพราะมันคือสิ่งที่เป็นความจริงและก็ล่วงเลยผ่าน จากก้าวของเวลาที่ไม่หวนคืน ซึ่งอนาคตก็คือสิ่งที่ยังไม่แน่นอน ทั้งในระยะใกล้และไกล คำตอบที่เคยได้รับในอดีตก็อาจจะมีการเปลื่ยนแปลงได้เสมอ หรือ ไม่ก็ไม่อาจเปลื่ยนแปลงใดๆได้เลยจน...วันสุดท้าย หนึ่งนาที..หลังจากคำตอบ อาจจะเป็นการสิ้นสุดอะไรบางอย่างของใครบางคน หนึงวันถัดมา..หลังจากคำตอบอาจจะตอกย้ำให้หนึ่งนาทีนั้น ชัดเจนยิ่งขึ้น และอาจจะผิดหวังไปแล้วครึ่งใจ หนึ่งเดือน..เคลื่อนไป ใจยังคงให้คำตอบมีการเปลื่ยนแปลงไม่มากก็น้อย หนึ่งปี...ต่อมา ทุกๆอย่างๆกลับไปยังหนึ่งนาทีแรก ที่ได้รับคำตอบ และก็คงเป็นหนึ่งนาทีสุดท้ายที่สิ้นสุด หยุดทุกๆความรู้สึกไว้เพียงแค่นั้น ซึ่งก็คงเปลื่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้วนอกจากการ....เจ็บทั้งใจ ซึ่งความรักแท้ที่จริง คือการมีคำตอบที่มีความผูกพัน และพันผูกระหว่างกันและกัน หากรักที่เกิดขึ้นคนหนึ่งคนใด ที่พยายามหาคำตอบในรักนั้นๆ พยายามวิ่งเข้าหา แต่อีกคนกลับวิ่งหนี อีกคนพยายามทำทุกอย่าง ให้รักยังคงอยู่ ทว่าอีกคนกลับไม่เคยเหลียวหันหลังกลับมามอง ซึ่งรักแบบนั้นก็คงไม่มีประโยชน์ในเวลาของกันและกัน สุดท้ายความรักในเวลาของคนสองคนที่ไม่เท่ากัน ก็คงต้องค่อยๆหมดลงอย่างสุดหลีกเลี่ยง อาจจะมีอีกหลายๆคน ที่ยอมทนเพื่อที่จะไม่ต้องการคำตอบ ที่ไม่ต้องการ ในเวลาที่เท่ากันแต่แตกต่างกันทางด้านจิตใจ ของอีกคนอย่างชัดเจน แม้ทุกๆสิ่งจะเป็นความจริงหรือเป็นแค่เพียงฝันไป เพราะความรักก็มีทางของมัน ถึงแม้ในบางครั้งต้องเสี่ยงกว่าจะถึงปลายทาง แต่บางคนก็เลือกที่จะเป็นเช่นนั้น ซึ่งในบางทีก็ไม่เคยเข้าใจเลยว่า ทำไมจะต้องผูกพันกับใครบางคนมากมาย ทั้งที่ใครคนนั้นดูเหมือนจะผ่านเข้าในชีวิต…เพียงเพื่อจะจากไปเท่านั้น ไม่เคยเข้าใจ..ว่าทำไมต้องรักเขา…ทุ่มเทให้เขามากมายอย่างนี้ อาจจะเป็นที่ในเมื่อรักใครสักคนแล้ว….ก็ต้องมีชีวิตอยู่กับความเจ็บปวด อย่างที่เป็นอยู่โดยไม่มี...ทางหลุดพ้นกระนั้นหรือ คำถามก็ยังคงเป็นคำถามต่อไป..ไร้ซึ่งคำตอบในหัวใจ แต่ไม่ว่าใครจะมีเวลาในความรักของคนสองคนมากกว่ากัน สุดท้ายก็คงหนีไม่พ้นความจริง ไม่ว่าจะทนเพียงสักเท่าไร ไม่ว่าจะรักมากขนาดไหน ไม่ว่าจะพยายามเท่าไร ถ้าอีกคนไม่เห็นค่าในเวลาของความรัก ก็ย่อมหมดเวลากับสิ่งที่ทำไปในหัวใจเขาเช่นกัน เพราะความรักเป็นเรื่องของหัวใจถ้าคนหนึ่งคนใดหมดใจ อีกคนทำเช่นไรก็คงเป็นได้แค่เพียง รั้งวันและเวลาไม่ให้หายไปจากหัวใจให้ช้าที่สุด ซึ่งสุดท้ายความรักที่แตกต่างกันในความเท่า ที่มีให้คนบางคน ในหัวใจคนเรานั้นย่อมมีช่วงเวลาแห่งความทรงจำ ช่วงเวลาแห่งความสุข ช่วงเวลาแห่งความเศร้ากันทุกคน มันอาจจะแตกต่างกันแค่เพียงเวลาที่คนหนึ่งคนใด รอคอย กับบางสิ่ง กับบางคน กับเวลาบางที่ไม่เท่ากัน ของใครบางคน...ที่เจ็บกว่ากัน “คำถาม..ที่รอคอยเพียงสิ่งเดียวในโลกที่มีอิทธิพลกับความรู้สึกของหัวใจนั้นคือ...คำตอบ”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น