ในฐานะของคนธรรมดาคนนึง
เราจึงไม่อาจยึดมั่น...ในสิ่งที่เชื่อได้ตลอดเวลา
ทำให้มีบ้าง...
ที่เราต่างหวั่นไหวไปกับสิ่งแวดล้อม
แต่ไม่ใช่ว่าเพราะมีใครที่ดีกว่า
เพียงแต่นาทีนั้น เราแค่อ่อนแอ
แค่อ่อนแอเท่านั้น แต่ไม่ได้หมดรักกัน
เวลาที่คนรักทำผิด
ไม่ว่าจะเป็นการ..นอกกาย...หรือนอกใจ
ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงทนไม่ได้
หากคนรักหักหลัง แค่คิดก้อผิดเกินให้อภัย
เป็นเพราะตอนนั้นฉันลืมไป
คิดว่าคนรักคือผู้วิเศษ ที่ไม่มีสิทธิ์ทำผิด
ทั้งๆที่เขา ก้อแค่คนคนนึง
ที่มีทั้งหนักแน่น...มีหวั่นไหว
และในวันที่หัวใจอ่อนแอใครก้อทำผิดได้ทั้งนั้น
ไม่เว้นแม้กระทั่ง..ตัวเราเอง
วันนี้ฉันเข้าใจแล้ว
ว่าอาการเผลอใจไปพักพิงคนอื่นที่เข้ามา
ในเวลาที่เราต้องการที่พึ่ง มันคือธรรมชาติของมนุษย์
ในวันที่ฉันเผลอคิดไปว่า
อาจมีใครบางคนดีกว่าเธอ
และฉันมีสิทธิ์เลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเอง
เมื่อเขาคนนั้นเข้ามา
และทำทุกอย่างเพื่อเอาชนะใจ
ฉันเกือบขอหัวใจคืนจากเธอ
แต่คงเป็นเพราะฉันยังโชคดีอยู่บ้าง
ที่รู้ทันหัวใจตัวเอง
และที่สำคัญ
การเผลอครั้งนั้น ได้ให้บทเรียนที่ยิ่งใหญ่
ว่าครั้งนึงฉันเกือบทำผิด กับชีวิตตัวเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น