เหนื่อย

มีคนเคยบอกว่าชีวิตคือการเดินทาง ที่ต้องเรียนรู้อย่างไม่มีคนสิ้นสุด แต่ละวันเราก้าวไปบนเส้นทางที่เราเหลือกที่จะเดินและเหลือกที่จะเป็น โดยไม่มีใครรู้ว่าทางข้างหน้าจะเป็นยังงัย คงไม่มีใครอยากให้มันผิดผลาด อยากให้หนทางนั้นสวยงานไปในแบบที่เราคิด บางวันเราก้าวเดินอย่างรวดเร็ว เร็วจนวิ้งด้วยความเชื้อมั่น บางวันจัยดวงเดิมของเรามันก็กลับฝ่อ เราแทบจะหยุดนิ่ง หมดแร็ง ไม่เข้าจัยกับหลายสิ่งที่ไม่ได้คาดคิดเอาไว้ บางวันเราอาจจะเดินให้ช้าลงสักนิด เพื้อจะได้มีเวลาคิดทบทวนหรือเพื้อซื้นชมทิวท์ทัศน์ข้างทางบ้าง จนบางทีเรามารู้ตัวว่าเราอาจจะเดินไปผิดทางด้วยซ้ำ แต่นั้นไม้ได้หมายความว่าเราไม่ได้เจอกับทางออกเพราะอย่างน้อยเราไม่ได้มองอย่างที่ที่เราไม่เคยไป หรือเราอาจกำลังไปที่ที่ไกลกว่าเดิมก็ได้ หากชีวิตคือการเดินทางจริงๆเมื่อมีเริ่มต้นก็ต้องมีจุดหมายปลายทาง และมีทางออกให้กับทุกเส้นทางเสมอ ให้เวลากับหนทางและมันจะพาเราไปเจอเรื่องราวใหม่ๆ และแม่บางครั้งหนทางจะพาเราย้อนกับมาเจอเรื่องเดิมอย่างหนีไม่พ้น เราอาจจะหัวเราะและร้องร้อยไปอีกซักกีครั้งก็ไม่เป็นไรหลอก เพราะทุกขณะที่ผ่านไปเรากำลังได้บทเรียนเพื่อขึ้นมาและจงทำความรู้จักกับความรู้สึกตัวเอ็งให้มากขึ้นให้ตัวเอ็งได้ลองทำ แล้วทุกอย่างก็จะผ่านไปได้ด้วยดี