วันอาทิตย์ที่ 18 กันยายน พ.ศ. 2554
ชีวิตคู่..ขอแค่จับมือกันไว้
ชีวิตคือความไม่แน่นอน อย่าไปวางว่าชีวิตเราจะเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ เป็นครอบครัวที่รักใคร่กลมเกลียว มันต้องมีสักวันหนึ่งที่ไม่ใครก็ใครคนหนึ่งล่ะที่ต้องผิดพลาด ต้องมีวิกฤติ แต่เชื่อว่าไม่ว่าจะเจออะไร เราจะช่วยกันได้ อย่างน้อยคือเราจับมือกันไว้ เป็นชีวิตคู่เนี่ย ถ้ามันเกิดปัญหาแล้ว มันทำให้เสียกำลังใจ เสียความรู้สึก และกว่าเราจะสร้างกลับมาให้ดีได้เหมือนเดิม
มันต้องใช้เวลา
ไม่ใช่เรื่องง่ายกับการรักษาความรักไว้ให้อยู่ได้นานๆ แต่เมื่อวันใดที่ชีวิตรักมีปัญหา..ลองกลับไปนึกถึงวันแรกที่รักกันไว้ บอกตัวเองและคนของคุณไว้ว่าเราเคยรักกันอย่างไร..ให้ความหวานและความเอื้อ อาทรเก่าๆ คอยหล่อเลี้ยงใจกันไว้เสมอ...ความรักหายไปได้ แต่ความผูกพันจะคงอยู่เสมอ
คำว่า..รักสองเรา
"ความสมหวัง" และ "ผิดหวัง
เป็นเรื่องธรรมดาของ "ความรัก" ที่จะต้องพบเจอกับ "ความสมหวัง" และ "ผิดหวัง" ... "ความสุข" และ "ความทุกข์" ซึ่งถ้าเจอะเจอกับรักดี ๆ ก็ถือว่าคุณโชคดีไป
แต่หากพบกับรักที่ผิดหวัง แล้วอยาก "ลืม" แต่ไม่ว่าจะพยายามลืมเท่าไหร่ก็ลืมไม่ลง เพราะมันก็ยังคงตราตรึงอยู่ในหัวใจล่ะ คุณจะทำอย่างไร? เคยตั้งคำถามแบบนี้กับตัวเองดูไหม
จริงอยู่ที่ความจำของคนเราต่างกัน บางคนลืมเร็ว บางคนลืมช้า และบางคนไม่เคยลืม ไม่ว่าจะพยายามลืมเท่าไหร่ก็ลืมไม่ลง ในหัวยังคงวนเวียนคิดถึงภาพวันเก่า ๆ เรื่องเก่า ๆ ความรู้สึกเก่า ๆ ที่เขาหรือเธอเคยมอบให้ สถานที่ที่เดินจูงมือกันครั้งแรก ข้าวร้านนี้ที่เรากินกันบ่อย ๆ หนังเรื่องนั้นที่เขาหรือเธอชอบดู ฯลฯ
แต่อย่าลืมว่า "เวลาไม่อาจทำให้ใครลืมใครได้" ทางที่ดีถ้ายังลืมเขาไม่ได้ ก็จำว่าเขาไม่รักเราก็พอ และทำไมไม่เลือกที่จะเก็บเอาความทรงจำเก่า ๆ ที่เราและเขาเคยทำร่วมกัน ลงในส่วนลึกของหัวใจ ปิดประตูไว้ให้แน่นหนา เอาไว้วันใดวันหนึ่งรู้สึกว่าพร้อมแล้ว บาดแผลที่เคยมีแห้งหายสนิทแล้ว อยากจะรื้อฟื้นเพื่อหยิบเอาภาพของวันวานออกมาปัดฝุ่นดู ก็ค่อยเปิดประตูใจก็ไม่แปลกอะไรนะ
ลองถามใจดูว่าอยากจะสุขกับวันนี้ หรืออยากจะสุขกับอดีตที่ผ่านไปแล้ว ไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขอะไรได้แล้ว อย่าลืมว่าชีวิตต้องก้าวต่อไปข้างหน้าเสมอ ที่สำคัญคือ...ความทรงจำเป็นได้แค่ส่วนหนึ่งในชีวิต แต่ไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิตนะ
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)